Latest post of the previous page:

Pilif pisze:Zresztą, po namyśle połowę zwrotów z epoki już wywaliłem - brzmią trochę sztucznie i trochę śmiesznie.

rubia pisze:Jak archaizować, pisząc o starożytnej Grecji?

STANISŁAW BEREŚ: Pisząc cykl „husycki”, musiał się pan głowić nad kwestią języka bohaterów. Nie wiemy, niestety, jak wyglądała polszczyzna mówiona w średniowieczu, a tym bardziej jak mówiono na Śląsku, ale raczej na pewno ludność tego rejonu przechodziła płynnie z języka polskiego na niemiecki, a niektórzy (na przykład arystokracja czy kupcy) pewnie niekiedy i na czeski. Natomiast język pana bohaterów w Narrenturmie oparty jest na dobrze oswojonym dzięki Trylogii modelu polszczyzny sarmackiej (stylizacja Sienkiewiczowsko-Paskowska), urozmaiconej trochę germanizmami (na przykład ruck-zug) i wtrętami z gwar śląskich (jeśli dobrze rozpoznaję). Za taką decyzją językową musiała stać określona kalkulacja i logika. Czy mógłby pan je odtworzyć?

ANDRZEJ SAPKOWSKI: Ma pan rację – o polszczyźnie średniowiecza mamy pojęcie mniej niż blade, wiemy o niej tylko jedno: dla współczesnego Polaka byłaby totalnie niezrozumiałą. Antoni Gołubiew w Bolesławie Chrobrym udawał „staropolszczyznę”: księcia nazywał „księdzem”, syna księcia „księżycem”, księżyc „miesiącem”, księdza „świątkiem” i tak dalej. Nie mając ambicji Gołubiewa, oparłem się po prostu na Sienkiewiczu, przy czym nie ograniczyłem się do przystających epoką Krzyżaków, gdyż język Trylogii był zbyt piękny, by z niego zrezygnować. Tam, gdzie uznałem, że można – lub trzeba – podstylizować, stylizowałem „na Sienkiewicza” właśnie. Stylizując zresztą mało i oszczędnie, bo nie lubię stylizacji. W sumie po cholerę ona? Jeżeli nie można używać autentycznego języka średniowiecza – a uściśliliśmy już, że nie można – dlaczego nie używać języka współczesnego?