Pisanie krótkich form przypadło mi do gustu, więc wrzucam tu kolejny tekst z nadzieją, że nie powieliłem wielu starych błędów, a raczej wymyśliłem nowe. Pierwszy postęp już widzę, bowiem tytuł nadałem w języku polskim


Patrzyliśmy sobie głęboko w oczy. Świst oddechów był jedynym dźwiękiem, jaki do nas docierał. Przez moment byłem tylko ja - i był on.
Widziałem odbicie zniekształconej twarzy w oczach barwy górskiego strumienia. Źrenice pulsowały niczym gwiazda neutronowa, to łapiąc każdy promyk światła, to izolując się od otaczającej rzeczywistości. Ciemne, gęste rzęsy dodawały spojrzeniu ponętnego, niewieściego pierwiastka. Powieki trwały nieruchomo, lecz to był tylko pozór spokoju.
Podobnie jak ja, z trudem tłamsił w sobie pragnienia.
Nieuchwytnie szybkie mrugnięcie wyczułem bardziej podświadomością niż zmysłem wzroku. Zachwiało jednak naszą chwilą wyrwaną z czasu.
- Niech cię szlag! - krzyknął.
Uśmiechnąłem się szeroko.
Zwycięstwo należało do mnie.

MatiFilozof pisze: Pisanie krótkich form przypadło mi do gustu, więc wrzucam tu kolejny tekst z nadzieją, że nie powieliłem wielu starych błędów, a raczej wymyśliłem nowe.

Dobrą drogą idziesz, jak będziesz zwracać uwagę na krótką forme, to może nie bedziesz produkować setek, czy milionów śmieciowych znaków.

Co do tekstu - wolałbym wypowiedź kolegów...

Pomysł pojedynku może być.
Styl jednak mocno kuleje, zobacz: "Źrenice pulsowały niczym gwiazda neutronowa, to łapiąc każdy promyk światła, to izolując się od otaczającej rzeczywistości" - toż to coś strasznego, jak masz choćby blade pojęcie o gwiazdach neutronowych
Ale... ja bym Cię namawiał na pracę nad tym tekstem. Pisanie wariantów. Dlaczego? Bo to fajna, statyczna w akcji scenka, na której można ćwiczyć właśnie styl, sposoby narracji, a także panowanie nad kondensacją treści.