No dobrze. Było sporo o nastoletnich debiutantach. A teraz odwróćmy tamten temat i porozmawiajmy o autorach, którzy zadebiutowali niezbyt wcześnie. O pisarzu niekoniecznie świadczy to jak wcześnie zadebiutował, a to (po prostu) jak zadebiutował. Może to tak ujmę xD.

Fajną masz literówkę w tytule

Sapkowski. A dla mnie, także Savage, ten od "Firmina".

Wydałem pierwszą (i jak na razie jedyną) książkę w okolicach 40-stki. Czyli dość późno. Dlaczego? Chyba długo musiałem dojrzewać do tematu i do tego, żeby coś zacząć i skończyć.
W ubiegłym roku Nagrodę Goncourtów (czyli za najlepszą książkę francuskojęzyczną) dostał facet w wielu 48 lat, debiutant. Czyli można? Można. I tej wersji będę się trzymał...

Ja swoją powieść przez kilkanaście lat nosiłam w głowie. Wreszcie znalazł się TEN czas, kiedy usiadłam i ją przepisałam, tzn. przeniosłam z głowy na dysk. Wcześniej jakoś nie było czasu, były inne sprawy, jednak dzięki temu oszczędziłam czas siedząc przy klawiaturzei i zajmując się wyłącznie pisaniem, nie kreowaniem powieściowej rzeczywistości. Ta rzeczywistość istniała już od dawna, setki razy poprawiana, przerabiana, zmieniana. Miała sporo czasu, żeby dojrzeć. Myślę, że w międzyczsie ja też dojrzałam, językowo i nie tylko. Czasem naprawdę warto się nie śpieszyć.

Stefan Darda.

Tolkien; a co...

Wojciech Albiński - nominacja do Nike 2003. Debiutował mając 68 lat. I od tej pory wydaje dość regularnie.

Michał Głowiński - pierwsza powieść w wieku 67 lat. To jednak teoretyk literatury, który dużo pisał i publikował, więc i ten debiut tak całkowicie debiutem nie jest. Wśród naukowców więcej takich debiutantów można znaleźć, z tym, że oni nie aspirują do miana pisarzy.

rubia pisze:Wśród naukowców więcej takich debiutantów można znaleźć, z tym, że oni nie aspirują do miana pisarzy.

Podkreślenie moje.

No co też można wyczytać w tych internetach... Myślę, że w tej chwili (tak pierwsi z brzegu, jacy mi przychodzą na myśl, tylko z polskiej fantastyki) Marek Huberath, Wawrzyniec Podrzucki i Andrzej Zimniak robią bardzo zdziwione miny[/u]

Romek Pawlak pisze:No co też można wyczytać w tych internetach... Myślę, że w tej chwili (tak pierwsi z brzegu, jacy mi przychodzą na myśl, tylko z polskiej fantastyki) Marek Huberath, Wawrzyniec Podrzucki i Andrzej Zimniak robią bardzo zdziwione miny[/u]

I Ty zaliczasz ich wszystkich do późnych debiutantów? W takim razie mamy dość odmienne poglądy na to, czym jest późny debiut.
To co można byłoby napisać o książce znanego historyka, Tadeusza Cegielskiego (rocznik 1948), który jakieś dwa lata temu wydał powieść kryminalną? Debiut matuzalemowy?
W jednym się z Tobą zgadzam: różne rzeczy można wyczytać w internecie.

W kontekście rozmowy - oczywiście tak. A uważasz, że nie? Dlaczego, jakieś argumenty podasz? (Mam wrażenie, że nie sprawdziłaś, ile mieli lat debiutując
Ja rzuciłem też nazwiskiem Savage. Jeszcze późniejszy debiut. Też nie pasuje?

Romek Pawlak pisze:(Mam wrażenie, że nie sprawdziłaś, ile mieli lat debiutując

Sprawdziłam, sprawdziłam Powiedziałabym tak: trudno byłoby mi zaliczyć debiut prozatorski trzydziestoparolatka do kategorii "późnych". To trochę tak, jak z młodością: w ciągu ostatniego półwiecza jej granica jakoś dziwnie przesunęła się w górę, podobnie jak wiek wchodzenia w rozmaite role społeczne. Dokładnej granicy nie podejmowałbym się tu wytyczyć, podobnie jak nie da się precyzyjnie oddzielić "młodości" od "wieku średniego". Ja w każdym razie tych "późnych" widziałabym dopiero po czterdziestce.
Natomiast w swoim pierwszym poście napisałam o innej kategorii: o ludziach, którzy po paru dziesięcioleciach pracy, licznych publikacjach, zdobyciu stopni i tytułów naukowych, nagle wydają coś zupełnie odmiennego - i to nie wspomnienia czy eseje na tematy rozmaite, lecz powieść albo zbiór opowiadań. Taka publikacja nie sprawia, że w swoim środowisku odbierani są jako pisarze - zbyt duża jest dysproporcja pomiędzy dokonaniami na polu badawczym i tym literackim. Ale jednak są to debiutanci, chociaż dość specyficzni...

Wharton.

A nieskromnie dodam, że ja tak w zasadzie zadebiutowałem pisząc na swoje 40 urodziny opowiadanie, które w Nowej Fantastyce ukazało się dwa lata później. Opowiadań drukowanych w latach studenckich w drugim obiegu (Kultura Niezależna) nie liczę, żeby nie psuć statystyk "późnych" debiutów ;-)

rany można i po 40-tce. Tylko po jaką cholerę czekać tak długo?

Zeby miec cos do powiedzenia?

Andrzej Pilipiuk pisze:rany można i po 40-tce. Tylko po jaką cholerę czekać tak długo?

Bo się robi w życiu inne, ciekawsze rzeczy?
Zadebiutowałem mając 44 lata. Dziś mam 48 i sześć książek na koncie. O czym to świadczy?
O niczym.
Każdy dzierga wedle własnych reguł.