Nie jestem pewna, czy zadaję pytanie we właściwym dziale, ale... lecę z koksem.

Ostatnio stwierdziłam, że wygodniej mi pisać w pierwszej osobie. Mam spory kawałek tekstu w narracji trzecioosobowej pisany jakby z punktu widzenia dwóch bohaterów i chcę go nieco przeredagować. Moje pytanie brzmi: czy dwaj narratorzy pierwszoosobowi, relacjonujący różne wydarzenia (np. A jest na polu bitwy i relacjonuje bitwę, a B jest w zamku i opisuje nastroje w zamku) są dobrze odbierani czy jednak wprowadzają chaos?

I jeszcze problem w tym, że jedną osobą jest facet, a drugą kobieta i boję się, że to mogłoby przypominać opisy jak w romansach (trochę wzdycha on, trochę ona). Nie przeczę- między bohaterami iskrzy, ale nie chcę, żeby mi z tego romansidło wyszło.

Mam nadzieję, że nie zaplątałam.

Zależy od wykonania.

Prawda. Z fantastyki bodajże cała Gra o Tron jest tak napisana, a z klasyki mnóstwo XX-wiecznych. Jeśli Ci to pasuje, to czemu nie?

Seprioth pisze:Z fantastyki bodajże cała Gra o Tron jest tak napisana,

W narracji pierwszoosobowej? Chyba nie...

Caroll pisze:W narracji pierwszoosobowej? Chyba nie...

A, racja. xD Pokopało mi się z czymś innym. Ale tak czy siak: da się.

Milt, da się, tylko każda narracja musi mieć swój własny styl, żeby to się czuło, że inni bohaterowie.
Tak jak napisał Navajero - zależy od wykonania.

Oczywiście, że można. Wszystko, co nie jest zabronione, jest dozwolone, ale pamiętaj: wybór narracji nie jest pustym zabiegiem.
Pierwszoosobowa ma swoje wady i zalety, trzecioosobowa podobnie. Niektórych rzeczy nie zrobisz jedną, innych drugą. Najlepiej, jeżeli zaczniesz pisać i zobaczysz, czy wszystko gra i czy przypadkiem nie brakuje ci możliwości trzeciej osoby.
Jeżeli nie przerzucasz się między nimi jak pijany zając, tzn. narratorzy nie mieszają się w jednej scenie, to może działać. Przejdź się do biblioteki i znajdź coś podobnego, sprawdź jak to jest zrobione.

Da się tak, ale musisz bardzo jasno odcinać gdzie kończy się punk widzenia jednego bohatera, a zaczyna drugiego. Inaczej zrobi się masło maślane.

Ja mam za sobą takie doświadczenie - pisałam powieść, gdzie było trzech narratorów pierwszoosobowych. Tutaj jest ważne, by każda z postaci miała swój charakterystyczny język, a wiem, że sypało mi się to w kilku momentach. Mimo wszystko ciekawa sprawa i polecam taki eksperyment

Licealistka pisze:Ja mam za sobą takie doświadczenie - pisałam powieść, gdzie było trzech narratorów pierwszoosobowych. Tutaj jest ważne, by każda z postaci miała swój charakterystyczny język, a wiem, że sypało mi się to w kilku momentach. Mimo wszystko ciekawa sprawa i polecam taki eksperyment

Miałam dokładnie to samo.
W powieści, którą udało mi się skończyć, mam trzech narratorów pierwszoosobowych i w którymś momencie zauważyłam, że ten charakterystyczny język u niektórych przestał być charakterystyczny. Konkretnie dwóch bohaterów mi się zlewało.
I w tym całym był ambaras, aby dwoje chciało naraz. W tym wypadku, by jeden i drugi zechcieli się od siebie porządnie odróżniać.

Wydaje mi się (chociaż nie pamiętam dokładnie), że "Pieśń karczmarza" Beagle'a jest właśnie tak napisana, tzn. narracja jest przerzucana między kilkoma osobami. I tam to bardzo dobrze gra, nikt się z nikim nie zlewa, a narratorów jest znacznie więcej niż dwóch

Ja osobiście bardzo lubię czytać teksty pisane w pierwszej osobie, więc jeśli masz taki pomysł, to nie zaszkodzi spróbować. Zawsze może potem wrócić do pierwotnej narracji. Najważniejsze, żebyś dobrze się czuła w tym co piszesz. I oczywiście, tak jak moi poprzednicy zaznaczyli, dobrze by było by każda narracja wyróżniała się czymś charakterystycznym Ja lubię pisać w pierwszej osobie, ale odnoszę wrażenie że niektóre osoby wychodzą mi bardzo do siebie podobne.