Latest post of the previous page:

Sep, idz Ty z Twoimi podstawami.

Bartosh16 pisze:Będę się za to zabierał wkrótce

Jestem baaardzo podejrzliwy jak cos takiego slysze.

Ja sie niedlugo zabieram za swoj system filozoficzny. Szkole.

Erythrocebus pisze:Ja sie niedlugo zabieram za swoj system filozoficzny.

o! To jest właśnie sedno

Eryth - ale taki całościowy?

Tak, bedzie w nim odpowiedz na KAZDE pytanie.

Albo bedzie tak skomplikowany (lamane przez prosty), ze te odpowiedzi bedzie mozna tam znalezc samemu.

Sepryot pisze:

Bartosh16 pisze:Zależy, co rozumiesz przez słowo 'podstawy'.

Zanalizuj morfonologicznie rzeczownik "więź".

Po przeczytaniu definicji morfonologii, stwierdziłem, że jednak się poddam

Jeszcze raz postawię pytanie forumowiczom: jeśli w waszych tekstach pojawiają się słowa w wymyślonym języku, czy są one układane według klucza, czy zapisywane jest to, co w momencie pisania przyjdzie wam do głowy?

Tolkien, pasjonat językoznawstwa, jest pod względem tworzenia języków w literaturze tytanem. Domyślam się, że część pisarzy idzie w jego ślady, chociaż w skromniejszym zakresie.

Marcin Dolecki,
Marcin, rzecz w tym, że nie ma "skromniejszego zakresu" na poziomie struktury. Struktura jest albo jej nie ma. Tertium non datur.
Sądzę, że ciekawe by było wykorzystanie gramatycznych własności np. przy tworzeniu zdrobnień czy aspektów w czasowniku. Wtedy zastosowanie "obcego" języka i poinformowanie w którymś miejscu o tych zjawiskach w owym języku będzie fajną barwą narracji i dialogów. Ale jeśli sie nie jest przynajmniej hobbystą gramatyki opisowej - to bardzo niebezpieczne, bo można polec.
Polecam w tym celu jako literaturę przedmiotową prace z glottodydaktyki profesora Nieckuli.

Natasza pisze: Marcin, rzecz w tym, że nie ma "skromniejszego zakresu" na poziomie struktury. Struktura jest albo jej nie ma. Tertium non datur.

Nataszo, struktura języków naturalnych rozwijała się stopniowo.

Marcin Dolecki pisze:Nataszo, struktura języków naturalnych rozwijała się stopniowo.

Otóż to! A my chcemy w tydzień/rok

Marcin Dolecki pisze: Tolkien, pasjonat językoznawstwa, jest pod względem tworzenia języków w literaturze tytanem. Domyślam się, że część pisarzy idzie w jego ślady, chociaż w skromniejszym zakresie.

Moim zdaniem Tolkien zrobił tym niechcący krzywdę fantasy. Był o wiele za dobry - stworzył swoje języki i dał im charakterystyczną melodię (np. pewne zbitki spółgłosek są popularne, inne zabronione, poza tym wymowa). Bardzo zapadają w pamięć.

W efekcie w co drugiej powieści o elfach znaleźć można słowa brzmiące jak kalki z quenyi i sindarinu.
Tak samo z alfabetami - chyba w 90% przypadków elfie pismo jest określane jako "runy"; chyba nie doczekam przypadku, dajmy na to, elfickich hieroglifów

Aha, nie mówię tu o osobnym przypadku osób takich jak Christopher Paolini. Temu się nie chciało tak strasznie, że chyba wziął słownik angielsko-niemiecki, mikser i tak stworzył swoje wyrazy (bo językiem nazwać tego nie sposób) <wzdryg>

Tak wygrzebałem swoje opowiadanie fantasy i wyszukałem jakiś tekst po "elfiemu" - Thes vanea loe’ anai kho’es, anua muori jhanoe. Teraz jak to czytam to mi "m" najbardziej zgrzyta, bo to takie mało elfickie Wracając do tematu, nie chcę tutaj psuć waszych marzeń, ale nigdy, przenigdy nie będzie drugiego Tolkiena, więc jeśli ktoś nie interesuje się językoznawstwem w takim stopniu jak John to niech nie trudzi się z tworzeniem nowego języka, bo przecież nie on stanowi kluczową rolę w tekście. Jakieś podstawy można wymyślić, żeby czytelnik, zetknąwszy się wcześniej w tekście z elfią mową, mógł skojarzyć "o, wtedy użyli tego określenia mówiąc o ludziach, to teraz pewnie też o nich rozmawiają" i tyle chyba starczy, bo stworzenie z ogromną precyzją nowego języka jest cholernie trudnym, niemalże niemożliwym zadaniem. Można też się opierać na istniejących językach, często np. elfy nazywanie są "sidhe", a to jest chyba zapożyczenie z języka irlandzkiego i mitologii irlandzkiej.

Natasza pisze:

Marcin Dolecki pisze:Nataszo, struktura języków naturalnych rozwijała się stopniowo.

Otóż to! A my chcemy w tydzień/rok

Jedna moja znajoma opracowywała język używany w wykreowanym przez nią uniwersum przez 5 lat( i nadal nad nim pracuje) stworzyła od podstaw wszystko: alfabet, gramatykę, fleksję, 12 różnych czasów - każdy wymagał innego szyku zdania i odmiany rzeczowników.
Jak ostatnim razem z nim o tym gadałam, miała już w słowniku ponad 1000 słów i pracowała nad kolejnymi znakami. A ma jeszcze w planach dialekty!
Takie tworzenie języka to jest, kurczę, koronkowa robota na lata.

LubięCię, takich ludzi podziwiam, bo jest ich zaledwie garstka

Miałem na myśli przede wszystkim sytuację, gdy w tekście pojawia się kilka, kilkanaście zdań w wymyślonym języku. Do strukturalnego powiązania ze sobą tych wypowiedzi nie trzeba tworzyć całego języka, ale byłoby sympatycznym akcentem, gdyby takie wypowiedzi były zapisane według sensownego klucza

[ Dodano: Nie 25 Sie, 2013 ]
W Podróżach Pana Kleksa jest kilka informacji o językach.

Np. "Bajdoci mówili językiem bardzo podobnym do innych języków [cokolwiek miałoby to znaczyć - M.D.], z tą tylko różnicą, że nie znali i nie używali samogłoski 'u'. [...] Dlatego też mur po bajdocku posiadał brzmienie mr, ucho po bajdocku było cho, mucha - mcha - kura - kra itd." J.Brzechwa, Pan Kleks, Warszawa 1989, s. 92.
Słowa bajdockie miały być pochodne wobec polskiego. Porozumiewanie się Abetów było uwarunkowane ich anatomią i polegało na wypowiadaniu dźwięków a i b - każdy z nich przez oddzielny otwór, przypominający usta (s. 104).


Pomimo mojego sentymentu do tej bajki, taki pomysł od dawna zalatywał dla mnie tandetą, nie wiem, czy fakt, iż jest to literatura dziecięca, stanowi w tym wypadku należyte usprawiedliwienie.

Mam ochotę zadać Wam jedno pytanie. Po co?

Po co wymyślać język? Po co Wam kolejny, sztuczny, nie używany przez nikogo język (no, chyba że przez postacie w Waszych głowach)? Po co umieszczać go w swojej książce? Dla jaj? Dla szpanu? Dlatego, że Tolkien sobie wymyślił, a ja chcę być drugim Tolkienem? Bo się książka nie sprzeda? Czemu ma to służyć? Po co?

Jeśli chcecie stworzyć ledwie kilka zdań w takim języku, to nie prościej użyć losowej kombinacji klawiszy?

Mamy esperanto. Ile osób go używa, ile zna? Język zasadniczo powinien służyć komunikacji. Ale z drugiej strony jeśli chcecie sobie wymyślać języki, to sobie wymyślajcie.

LubieCię pisze:Jak ostatnim razem z nim o tym gadałam, miała już w słowniku ponad 1000 słów i pracowała nad kolejnymi znakami. A ma jeszcze w planach dialekty!

A kolega zadaje sobie sprawę, że przykładowo w słowniku języka polskiego znajduje się około 250 tyś unikalnych słów podstawowych i ponad 4 miliony form z odmianami ?

Grimzon, Nią. Błąd mój własny, przepraszam.
I tak, ona o tym wie, ale co to ma do rzeczy, i czemu o tym wspominasz? Twierdzisz, że 1000 słów to nie słownik, czy jak?

A jak rozróżnić wypowiedź w takim obcym języku w tekście powieści. Mam na myśli taki przykład (dla uproszczenia): główny bohater posługuje się językiem polskim i prowadzi dużo dialogów z osobą, która posługuje się językiem angielskim, przy czym główny bohater zna ten język. Nie będę w dialogach przeplatał przecież wypowiedzi polskich z angielskimi. Cały dialog napiszę po polsku. Ale jak rozróżnić wypowiedź w języku angielskim? Czy można to zrobić np. kursywą? Można też darować sobie rozróżnianie i przyjąć, że czytelnik przecież wie, który bohater jakim językiem się posługuje. Ale co w momencie jeśli ów angielskojęzyczny bohater nauczy się kilku słów po polsku i niektóre swoje wypowiedzi wygłasza właśnie w tym języku? Jak rozróżnić kiedy mówi po polsku, a kiedy po angielsku, chcąc cały tekst pisać oczywiście po polsku? Czy przyjmując jako rozróżnienie wspomnianą kursywę, tekst będzie wyglądał (jakby to określić?) elegancko?