Latest post of the previous page:

gieferg pisze:W odniesieniu do poruszanej tu kwestii - nie widzę tu żadnego problemu. Wątpię, żeby rzucało się w oczy to w jakim stopniu było planowane to, co mam w tej chwili napisane.

Gdy ktoś mówi, że tworzy coś na podstawie erpegów, to mnie nie zachęca do poznania efektów takiej pracy.

Andrzej Pilipiuk pisze:
LICZY SIĘ TYLKO I WYŁĄCZNIE EFEKT KOŃCOWY.
i tylko to będzie oceniane...

Stephen King pisze:Uważam, że plan akcji to ostatnia deska ratunku dobrego pisarza i podstawowe narzędzie nudziarza. Powstałe z jego użyciem historie są zwykle sztuczne i nienaturalne.*

Molly: Nawiązanie do kultury danej epoki jest z pewnością bardzo pracochłonne, choćby ze względu na dokładne zapoznanie się z materiałami i odszukanie odpowiednich źródeł. Ile zajmuje Panu tworzenie powieści?

I tu właśnie objawia się z całą swoją siłą czarodziejska moc, którą daje mi warsztat historyka. Teoretycznie rzecz biorąc jestem w stanie napisać książkę przez powiedzmy – cztery do pięciu miesięcy. I to książkę głęboko osadzoną źródłowo, a więc odtwarzającą pieczołowicie realia epoki. A wszystko dlatego, że po prostu wiem gdzie szukać źródeł i informacji. Znajdę je i przejrzę szybciej niż ktoś, kto nigdy nie pracował jako historyk. Opracowanie tematu, który innemu autorowi zajęło by lata, ja jestem w stanie wykonać w czasie kilku miesięcy. W sumie jestem w stanie napisać w ciągu roku przynajmniej trzy książki – oczywiście pod warunkiem, że zajmuję się tylko pisaniem. Dla przykładu powiem, że moją ostatnią powieść – Diabła Łańcuckiego napisałem w ciągu ponad czterech miesięcy bezustannej pracy. To znaczy jakieś dwa i pół miesiąca zajęło mi opracowanie schematu fabuły, a napisanie trwało mniej więcej od 1 grudnia do 23 stycznia tego roku. Do tego należy jednak doliczyć ponad trzy tygodnie redakcji tekstu.

Molly: A mógłby Pan przybliżyć naszym czytelnikom, jak wygląda Pana warsztat? Czy najpierw rodzi się pomysł, fabuła i akcja, a później przychodzi czas na przelanie tego na papier, czy też opowieść powstaje spontanicznie?

Zaczynam od spisywania sobie różnych wizji i przebłysków, które pojawiają się w mojej głowie. Generalnie nigdy nie idę na żywioł – opowieść, wszystko jedno czy mająca formę powieści, czy też opowiadania, musi być najpierw nakreślona wstępnie, przygotowana jak rama dla witraża, abym dopiero potem mógł wypełnić ją tekstem. Najpierw zatem przygotowuję dokładny plan, szkic wszystkich rozdziałów po kolei, w którym opisuję co się zdarzy na każdym kolejnym etapie. Opisy są skrótowe, ale jednocześnie staram się upchnąć w nich jak najwięcej szczegółów. Równocześnie rozpoczynam zapoznawanie się z literaturą i źródłami historycznymi. A więc czytam zarówno opracowania, jak i stare pamiętniki, listy, przekazy, oglądam mapy, plany, dawne obrazy. Wszystko dlatego, że dużą rolę przywiązuję do wiarygodności tekstu literackiego – i to zarówno do opisów obyczajów, strojów, broni i wydarzeń historycznych, jak i zachowania oraz motywów postępowania bohaterów. Zawsze staram się dociec, czy czytelnik uwierzy w postępowanie poszczególnych osób i postaci, czy będzie to dla niego jasne i zrozumiałe. Dlatego właśnie tak wielką wagę przywiązuję do tworzenia schematu fabuły. Dopiero gdy jest ona gotowa siadam do pisania. Wtedy zaczyna się najprzyjemniejszy i najkrótszy etap prac. Po prostu spisuję wszystko po kolei. Czasem oczywiście zdarza się, że coś nie wychodzi, coś muszę zmienić i przerobić. Jednak samo pisanie trwa znacznie krócej niż wymyślanie historii. I choć żmudne, wymaga ode mnie mniejszego wysiłku intelektualnego. Potem pozostaje tylko zrobić redakcję i książka leci do wydawnictwa.

dorapa pisze:Wniosek z tego pisarskiego wielogłosu jest łatwy, miły i przyjemny: Róbta jak chceta, byle efektywnie.

PrzemekAngerman pisze:Oczywiście miałem narysowanego głównego bohatera oraz jego dalekosiężny cel, natomiast nie znałem wszystkich pułapek po drodze.