Latest post of the previous page:

Ta zatrata muzyczności w narracji to nieunikniony koszt piśmienności. W czasach, kiedy pamięć była gorąca, przekazywana ustnie melodia stanowiła korzystny mechanizm mnemotechniczny. Stąd mamy rytm w poematach epickich.

czy na przykład wykształcenie muzyczne daje inny warsztat pisarzowi?
czy literatura muzyczna rzutuje na sposób pisania?

J.M. Rymkiewicz i Zachód słońca w Milanówku. Większość tekstów, same się śpiewają.

Innego warsztatu to pewnie nie daje, ale daje inną świadomość. Ja czasem rozmawiam z muzykologami, głównie zresztą o obrazach, a nie tekstach, i widzę, że oni je widzą inaczej

Rubia, w Twoim Rudzielcu (i innich) słychać muzykę - w Twoich bohaterach, nie tylko przez odwołania do pojęć muzycznych i utworów. Słuchać grę! W frazach, w rytmie!

Ale ja tylko intuicyjnie słucham, czy zdanie mi dobrze brzmi. Jeśli nie, to poprawiam. Ma być płynnie, i już.

Natomiast gdyby tak zacząć świadomie budować utwór literacki jak muzyczny - na przykład jak sonatę - to w przypadku krótkich form może się udać. Ale powiedziałabym, że to taka zabawa dla efektu chyba nawet nieuchwytnego dla tych, którzy nie znają budowy sonaty

hmm... ja lubię wykorzystywać "technikalia" muzyczne do opisu:
np. w Arpeggio (drabblu) - starałam się uzyskać owo arpeggio - z dół i w górę (wyszło jak wyszło)

[ Dodano: Pon 12 Sty, 2015 ]

Rubia pisze:utwór literacki jak muzyczny - na przykład jak sonatę - to w przypadku krótkich form może się udać.

Hłasko!

A czemuś Ty się tak uparła na prozę? Przecież to naprawdę karkołomne zabiegi

Najczęściej bywa tak, jak u Tołstoja w Sonacie Kreutzerowskiej: tytuł muzyczny, a w środku żałość nieudanego małżeństwa i tylko przypadkiem jakiś młody muzyk się zabłąkał pewnego wieczoru. A potem sztylet, żale nad grobem i tyle całej muzyki...

Kisielewski? Stefek? On był i tym i tym :-)

Mózg i muzyka Kisielewskiego!

Czasem widać wyraźnie, że pisarz ma wykształcenie muzyczne - np. Ian Mc Evan w Amsterdamie jednym z głownych bohaterów uczynił muzyka, który komponuje symfonię i całkiem zgrabnie wszedł w materię twórczą (Evan, nie jego bohater, gdyż ten oczywiście przeżywa kryzys), lecz w strukturze powieści to się nie ujawnia - chyba że w zmianie tempa poszczególnych rozdziałów, ale to może być uwarunkowane treścią.

Tak trochę na zasadzie luźnych skojarzeń, Silmarillion Tolkiena rozpoczyna się tekstem Ainulindalë - Muzyka Ainurów, gdzie motyw muzyki jest bardzo interesująco wykorzystany, o ile dobrze pamiętam - a mogę nie pamiętać, bo czytałem dosyć dawno - kształtowanie symfonii jako tworzenie świata. Pojawiały się różne tematy, dysonanse, jako ucznia szkoły muzycznej bardzo mnie to wtedy zainteresowało. :wink:

Swoją drogą, Tolkien bardzo często wykorzystuje motyw muzyki, pieśni i śpiewu. Jego język obdarzony jest też sporą dozą melodyjności, warto dla niej spróbować czytania w oryginale. Mam jakieś delikatne, podprogowe wrażenie, że można by pomyśleć nad symboliką muzyki w dziełach Tolkiena i coś by z tego wyszło.

Teraz mi się przypomniało, że w różnych tekstach Gaimana jest sporo motywów związanych z muzyką.