Abecadło z pieca spadło
Potłukło się i roztrzaskało
Potem skruszyło się w proch

A ten zdruzgotał, zszargał imię
Rozlał się, podeptał godność
Zbezcześcił tradycję
I wtedy

Zburzył ściany
By znów je wznieść
Uwolnił z klatki
By ponownie zamknąć
Podał jabłko na tacy
By zgniło w ustach

Abecadło z pieca spadło
Potłukło się i roztrzaskało
na kawałeczki

I każdy z nich poszedł w swoją stronę
By znów spaść z pieca

Pomysł niezły, ale wszystko przegadane. Momentami nudzi.

A bo to napisane w pięć minut i jakoś nie jestem chyba dobra w poezji (żeby jeszcze w czymkolwiek...). Raz mi się udało, ale raczej się do tego nie nadaję.
Abecadło miało być światopoglądem, a wyszło jakieś takie fiu bździu. Ale wrzuciłam i tutaj, bo może ktoś widzi coś, czego ja nie widzę.