Jak w temacie. Jak to wygląda i jak powinno wyglądać?
Wiadomo, piszemy dla czytelników, chcemy, żeby nas czytali. Czy i jak daleko ulegać ich sugestiom, np. co do dalszych losów bohatera czy świata przedstawionego?
Podam przykład: piszę powieść, stworzyłam czarny charakter, chyba niezły, bo mi już trzy recenzujące osoby powiedziały, że (tu cytat) "nienawidzą tej baby", no i dobrze, tak miało być. No ale dalej zaczynają się schody, bo ja planuję dla mojego czarnego charakteru życie w sumie długie i szczęśliwe, a ci, którzy już czytali to, co udało mi się stworzyć, jednym głosem domagają się, żeby mój czarny charakter ukarać, nawet nie śmiercią, tylko śmiercią w wielkich mękach.
I co ja mam dalej zrobić?

Przede wszystkim nie powinno się pisać pod betareaderów, bo to nie są tacy czytelnicy, jakich spotkasz w księgarni.

Cóż, ciężko tu zastosować dobór losowy i stworzyć reprezentatywną próbę

Wolha.Redna pisze: jednym głosem domagają się, żeby mój czarny charakter ukarać, nawet nie śmiercią, tylko śmiercią w wielkich mękach.
I co ja mam dalej zrobić?

Dać im nadzieję, lecz nie to, czego pragną

Nie, ja właśnie piszę, że nie jesteś w stanie stworzyć takiej próby w ogóle, bo obecność i ingerencja obserwatora wpływa na wyniki z definicji

To nie powoduje, że należy zrezygnować z bet, a jedynie, że należy wziąć poprawkę na ich opinie - de facto opisujesz problem "na ile ulegać opiniom bet", a nie "czytelników" choć oczywiście każda beta jest czytelnikiem. ale nie w sensie niezakłóconego kontaktu z Twoim tekstem

Ogólnie, chciałam postawić problem trochę szerzej, mając na myśli nie tylko pisarzy in spe (jak, mam nadzieję, ja), ale pisarzy już wydanych.
Ponadto, rozgraniczenie między "betami" a "czytelnikami" nie jest moim zdaniem tak wyraziste. Dziś, w dobie forów internetowych, stron autorskich, można wypowiadać się o utworze na bieżąco i w jakiś sposób wpływać na losy swoich bohaterów (tu mi się przypomina Musierowicz i to, jak na życzenie czytelniczek "dorobiła" jednej z bohaterek trzecie dziecko w kolejnym tomie "Jeżycjady").

Wolha.Redna, pisz tak, żebyś Ty była zadowolona. Bety czy czytelnicy nie siedzą w Twojej głowie i to nie oni wymyślili tę historię.

Z jednej strony, tak. Z drugiej - dobro jakoś bywa wynagradzane, a zło ukarane, czy nie tak? I czytelnicy mają pełne prawo tego oczekiwać.

Wolha.Redna,
ja chyba nie umiem "słuchać" pomysłów bet i jak tam nazwać laboratoryjnych czytelników. Mogę słuchać uwag warsztatowych (i lubię), ale kreacja np. bohaterów to jak z dziećmi - są takie, jakie uradziłam i takie kocham.

Autor który pisze pod czytelników, przeważnie przegrywa. Bo sam stawia sobie bariery. Tymczasem pisanie jest procesem który zachodzi w umyśle autora, a nie czytelników. Wszelkie zakłócenia tego procesu powodują spadek jakości. Jedynym wyjątkiem jest poprawianie błędów których pisarz nie dostrzegł. Do tego właśnie są potrzebni beta testerzy. Ich aplauz czy dezaprobata względem opowiedzianej historii nie mają wielkiego znaczenia i nijak nie przekładają się na sukces wydawniczy. Zakładając rzecz jasna, że z warsztatem jest wszystko ok.

Czyli morał z tego taki - nie zabijać

Wolha.Redna pisze:I czytelnicy mają pełne prawo tego oczekiwać.

Czytelnicy mają prawo kupić książkę i uznać, ze to była dobra lub zła inwestycja.

Można się z nimi bawić, pytać o rzeczy nieistotne, nawet wsadzać do powieści w ramach konkursu, ale to ty opowiadasz historię i nikomu nic do tego.

Chyba, że ciśniesz komercyjny projekt na miarę typowe "nowego Zmierzchu" i zależy ci na najbardziej dopasowanym modelu biznesowym.

Ja się kiedyś nieźle przejechałam po tym, jak uległam czytelniczce i zabiłam bohatera na jej prośbę. Potem mnie zjechano na blogowej ocenialni, że śmierć tej postaci była nierealistyczna. Skończyło się na tym, że rzuciłam ten tekst w kąt i zaczęłam go pisać od nowa, ignorując sugestie czytelników i ostatecznie wyszłam na prosto. A to opowiadanie (powieść?) nigdy nie udało mi się skończyć. Zabrakło mi pomysłów.
Zwykle piszę pod własne gusta i upodobania, nie zamierzam liczyć się z potencjalnymi czytelnikami. Autor najpierw pisze dla siebie, a potem dopiero dla czytelnika. Powstały tekst jest wizją autora, powstawała w jego głowie i czytelnik nie powinien w nią żaden sposób ingerować. Może tylko kupić książkę i po lekturze stwierdzić, czy mu się podobało czy też nie.

bo dobry pisarz służy czytelnikom ale się im nie wysługuje

*

Zabijać swoich bohaterów na rozkaz czytelników - aberracja

*

Ja to widzę tak: Piszę jak mi w duszy gra. Tak żeby mi się podobało. Poruszam tematykę która mnie "kręci". czytelnicy są widocznie jakoś do mnie podobni...

Zabijanie to jeszcze nic... Wskrzeszenie się zdarzyło. Sherlocka Holmesa na przykład. Wszyscy tu mówicie o wolności twórczej, a z historii widać, że jednak kompromisy jakieś być muszą.