Czy piszecie scena po scenie, zgodnie z porządkiem chronologicznym? Czy też nie mogąc się doczekać wybranych scen najpierw tworzycie je, a później dodajecie sceny - łączniki? Która opcja jest najlepsza?

Co byś odpowiedziała początkującemu wspinaczowi, który spytałby Cię czy wspinać się normalnie, czy tylko przy pomocy jednej ręki?

Powiedziałabym mu, że najważniejsza jest praca nóg, co akurat w tym sporcie jest prawdą...

Navajero pisze: Co byś odpowiedziała początkującemu wspinaczowi, który spytałby Cię czy wspinać się normalnie, czy tylko przy pomocy jednej ręki?

katamorion pisze: Czy piszecie scena po scenie, zgodnie z porządkiem chronologicznym? Czy też nie mogąc się doczekać wybranych scen najpierw tworzycie je, a później dodajecie sceny - łączniki? Która opcja jest najlepsza?

Układam sceny chronologicznie, ale nie piszę ich w ten sposób. Często zaczynam od środka, czasami prolog piszę na końcu, już po epilogu, zdarza się, że sceny o konkretnym charakterze i utrzymane w jakimś klimacie (np. ciepłe, wesołe, familijne, humorystyczne) piszę "hurtowo" żeby nie wypaść z nastroju. Bywa tak, że widzę bardzo wyraźnie jakąś scenę, więc ją spisuję na gorąco. Czasami mam wymyśloną jakąś, ale nie do końca, wtedy spisuję to co mam już w głowie i zostawiam na później. Nigdy nie piszę z planem, jeśli mowa o czymś namacalnym (plan mam w głowie). Można tak właśnie tworzyć powieść, ale trzeba mieć dosyć dobrą pamięć i czasami trzeba coś zmienić, gdy wracam do początków.

Nie piszę linearnie, ale za to z planem, więc zwykle wiem, gdzie dana scena trafi.
I uważam, że skuteczność takiego żonglowania jest ściśle powiązana z doświadczeniem - o wiele łatwiej mi bezpiecznie robić to dziś niż na początku swojej drogi.

Od kiedy piszę z konspektem, trzymam się kolejności chronologicznej. Tak jest mi łatwiej, jedna scena naturalnie wynika z drugiej.
Pisanie "chaotyczne" w moim wypadku skutkowało czasami nie do końca wiarygodnymi ciągami przyczynowo-skutkowymi, które wychodziły właśnie na skutek łatania

Mnie zawsze zadziwia skłonność pisarzy in spe do ekwilibrystyki Tak, jakby nie można było pisać normalnie, tylko koniecznie stojąc na jednej nodze i kreśląc wolną ręką w powietrzu ósemki...

Navajero pisze: Mnie zawsze zadziwia skłonność pisarzy in spe do ekwilibrystyki Tak, jakby nie można było pisać normalnie, tylko koniecznie stojąc na jednej nodze i kreśląc wolną ręką w powietrzu ósemki...

To jest, jak sądzę (również po sobie samym), związane z prawdopodobieństwem w ujęciu Pratchettowskim. Trafienie w obluzowaną łuskę smoka (wydanie) to szansa jedna na milion, a więc strzelając należy mieć twarz umazaną sadzą, skakać na jednej nodze, śpiewać piosenkę o jeżu i wypuścić strzałę w przeciwnym kierunku

Katamorion pisz tak, jak Tobie jest wygodnie.

W krótszych formach piszę linearnie, ale przy pisaniu naprawdę długiego tekstu, zdarzyło mi się wyjątkowo zapisać kilka scen wcześniej, z uwagi na to, że bałam się, że je zwyczajnie zapomnę

W głowie mam plan (ale nie zapisany, najwyżej kilka słów zanotowanych, robienie konspektów mnie wypala - a na razie teksty krótkie, więc daje radę w ten sposób). Piszę po kolei, a przynajmniej się staram. Czasami opuszczam jakąś scenę, i idę dalej (wiem jak powinna wyglądać, ale nie umiem jej napisać). Jak się odblokuję, wracam.

Pierwszą powieść napisałem chronologicznie, rozdział po rozdziale, zresztą tam jest liniowa akcja i retrospekcje tylko "inline". Trzecią pisałem po kawałku, zależy, co akurat miałem na gotowe wymyślone / na co miałem ochotę.

Co ciekawe, drugą napisałem, a potem zamieniłem miejscami dwie części.

Navajero pisze: Mnie zawsze zadziwia skłonność pisarzy in spe do ekwilibrystyki Tak, jakby nie można było pisać normalnie, tylko koniecznie stojąc na jednej nodze i kreśląc wolną ręką w powietrzu ósemki...

Ludzie są różni i nie działają w jeden, ściśle określony sposób. To co dla jednego jest naturalne, drugiemu wyda się niewygodne.

Jeśli wiem co i w jaki sposób to przekazać, to jaka różnica czy zacznę to spisywać od początku, końca, czy od środka? Pisanie o tym co już mam dokładnie opracowane, scen które dobrze czuję, jest dla mnie o wiele wygodniejsze. Jedyne co, to muszę pilnować by następna/wcześniejsza scena pasowała do tej już napisanej, ale to samo tyczy się pisania linearnego.