Ciągnę fińską naczepę do taborytów, do Ołomuńca. Miało być na Pragę przez Niemcy, ale wyszło przez Zgorzelec, Wrocław i Głuchołazy. Niby dalej, ale szybciej - a czas się liczy. Tak czy siak, na granicy czekał już komitet powitalny: policja, Inspekcja Transportu Drogowego, Służba Celna, Straż Graniczna, Straż Miejska, wiejska i Leśna, ksiądz proboszcz z dwoma ministrantami, pies Burek, kurka z podwórka i rzepka krzepka. Zmasowane siły kontrolne, którym nie ujdzie żadne uchybienie.

Najpierw idzie standardem – prawo jazdy, licencja, ceemerki. Później tachograf – też w porządku. Naradzają się, dyskutują. W końcu delegują grupę artystów cyrkowych: linoskoczek, woltyżer, treser fok, paru klaunów. Ci żądają dokumentów naczepy. Proszszsz... Mam je w dupie, dokładniej to w specjalnej skrzynce obok przewodów powietrza. Żaden drajwer nie zawraca sobie głowy oglądaniem tej makulatury, wystarczy przed trasą stwierdzenie, że jest. Jakby coś nie grało, to i tak DHL, mój pracodawca, bierze niezgodność na klatę. A musi grać – bo czas się liczy.

Daję stertę papierzysk (Finowie nie mają twardych okładek do dokumentów rejestracyjnych, wszystko wydrukowane na płachtach formatu A4) dowódcy ekipy. Starszy krokodyl, Kapitan Planeta, as przestworzy, specjalność cyrkowa chwilowo nieznana. Z polskim ledwo sobie radzi, ale studiuje fińskie dokumenty z nadzwyczajnym zacięciem.

Od razu też wyjaśnia się kwestia specjalności. Marszczy brwi, zaciska usta, mruży i otwiera szeroko oczy, kiwa głową, demonstrując absolutne zrozumienie. Normalny rockandroll. Naturalnie utalentowany mimik. Nie, że mim – to byłby brak uznania dla sztuki cyrkowej.

Pełne przedstawienie ogranicza się do pierwszej kartki, podejrzenie bogatszego repertuaru pozostaje nierozstrzygniętą na zawsze tajemnicą. Skończywszy lekturę oddaje z powagą cały plik, kończąc numer miodowym, ciągnącym się nitkami basowej słodyczy: „w porządku”. Drużyna wycofuje się do kwatery głównej.

Chowam kwity z powrotem do skrzynki, ale rzucam niechcący okiem na tę bezcenną pierwszą kartkę.
To fragment instrukcji użytkowania naczepy.

Ożesz. Prawdziwy artysta. Czapki z głów.

Aleś mnie ubawił teraz Czapki z głów. Szczerze, nawet nie sprawdzałem czy jakoweś byki, czy inne jaki tu zbłądziły.

Dobre, nawet pomimo ortografów, panie szofer

P.Yonk pisze: nie sprawdzałem czy jakoweś byki, czy inne jaki tu zbłądziły.

Chyba jednak są

Romecki pisze: nawet pomimo ortografów

znowu gdzie?

Dzięki chłopaki.

Ożeż w twój słownik, Panie Ruino, bracie mój

Dobre.
Można powiedzieć, że miałeś szczęście. Pewnie nie zawsze tak gładko idzie.
Koledze w końcu lat siedemdziesiątych zabrali powieść Juliusza Verne, którą w oryginale wiózł z Francji.
Kiedy zaczął tłumaczyć, że to przecież książka dla młodzieży, klasyka, Verne, taki znany pisarz, nie ma nic wspólnego z polityką, nazwisko na okładce jest przecież, to mu celnik odpowiedział, że nie ma obowiązku znać obce języki.

Skończywszy lekturę oddaje z powagą cały plik, kończąc numer miodowym, ciągnącym się nitkami basowej słodyczy: „w porządku”.

Skończywszy lekturę, oddaje z powagą cały plik, kończąc numer miodowym, ciągnącym się nitkami basowej słodyczy: „w porządku”.

Współczesna wersja szmoncesu z czasów carskich: "to dokument dla naszej rodziny. To moja żona Ana, to moja córka Liza, a ja jestem Moczu."
;-)

ojcze_Romecki, jest minotaur w miniaturze jest:(

Gorgiasz pisze:Można powiedzieć, że miałeś szczęście.

Więcej jak rozumu, ale to osobna...

Gorgiasz pisze: Pewnie nie zawsze tak gładko idzie.

Nie, nie zawsze spotkasz taką trupę:)

Gorgiasz pisze: Koledze w końcu lat siedemdziesiątych zabrali powieść Juliusza Verne, którą w oryginale wiózł z Francji.
Kiedy zaczął tłumaczyć, że to przecież książka dla młodzieży, klasyka, Verne, taki znany pisarz, nie ma nic wspólnego z polityką, nazwisko na okładce jest przecież, to mu celnik odpowiedział, że nie ma obowiązku znać obce języki.

Miniatur jak dzwon! Wtedy to się działo:)

bracie_Eldil

Dziękuję.

Uśmiałam się.

Jam też śmiechnął, a co. Ładnie podane, iście jak w cyrku. "I wiecie co?, To był podręcznik!!!" Propsik

Bardzo mi się podoba ta narracja. Scena, ot, zwyczajna, a czytało się lepiej niż niejedno pouczające opko z fabularnymi fajerwerkami. Opis trupy komitetu powitalnego piękny. I to podsumowanie kunsztu mimika W zasadzie nie mam uwag. Może jedną - powinieneś takim stylem napisać coś dłuższego.

cacy :Duwielbiam tak podany humorek, ironia i fakt.

Added in 4 minutes 2 seconds:
a tera przeczytam wpisy, ale nie zabierze mi to przyjemności pierwszego czytania.

Kurde bele, czytałam to już wcześniej na sto pro, ale czemu nie skomentowałam?
Dobre. Zabawne. Lubię ten rodzaj humoru - kupiłeś mnie.