Słowo wstępu jest konieczne. Zrozumienie mojego eksperymentalnego tekstu wymaga odbycia, którego wielu użytkownikom tego forum brakuje. Ja sam przeczytałem już ok. 8 000 książek i mógłbym także mieć z tym kłopot, co dopiero Wy. Sens zawiera się w połączeniu tytułu z nietypową i świadomie błędną budową zdania. Ten błąd sprawia, że zdanie się kołysze i właśnie to chciałem oddać. Jest to też eksperyment z myślą.

Kolejna sprawa. Jeśli macie krytykować, zaniechajcie, krytyka będzie świadczyć właśnie o tym, że nie pojęliście. Wierzę, że wśród użytkowników znajdą się nieliczne perełki, które tekst docenią.

Oto owoc mej pracy.

***

Najlepsze, gdy najgorsze, gdy czujesz, że nic z tego nie przyjdzie, a jednak przychodzi.

Walikij pisze: Zrozumienie mojego eksperymentalnego tekstu wymaga odbycia, którego wielu użytkownikom tego forum brakuje. Ja sam przeczytałem już ok. 8 000 książek i mógłbym także mieć z tym kłopot, co dopiero Wy.

Oj, człowieku. Przypuszczam, że forum będzie mieć z tobą dużo frajdy.

Walikij pisze: Słowo wstępu jest konieczne. Zrozumienie mojego eksperymentalnego tekstu wymaga odbycia, którego wielu użytkownikom tego forum brakuje. Ja sam przeczytałem już ok. 8 000 książek i mógłbym także mieć z tym kłopot, co dopiero Wy. Sens zawiera się w połączeniu tytułu z nietypową i świadomie błędną budową zdania. Ten błąd sprawia, że zdanie się kołysze i właśnie to chciałem oddać. Jest to też eksperyment z myślą.

Dotąd doczytałem, nie wiem gdzie jest miniatura, ale jej nie ruszę:)

brat_ruina pisze: nie wiem gdzie jest miniatura

Pomogę ci - to ostatnie zdanie. To na końcu. Jedno zdanie, które wymagało dziesięciu zdań wstępu.

Kadah pisze:

brat_ruina pisze: nie wiem gdzie jest miniatura

Pomogę ci - to ostatnie zdanie. To na końcu. Jedno zdanie, które wymagało dziesięciu zdań wstępu.

Dzięki:)

A to

Ja sam przeczytałem już ok. 8 000 książek

to chyba sobie wpiszę w profil, koło lafiryndy. To jest tekst!

Przedpiścy,
problemem nie jest to, że autor robi wstęp do jednozdaniowego tekstu - nie, faktycznym problemem jest to, drogi Walikiju, że te drzwi zostały już z tysiąc razy otwarte, a nawet wyleciały z futryn jest to po prostu zabawne za pierwszym razem, ale gdzieś w latach 60. ubiegłego wieku stało się wtórne - i ta pompatyczna nadbudowa, i sam skromny fundamencik. Po prostu - nie jest to nowe, nikogo nie zaskoczy, nawet na forum.
Szukaj raczej w czymś nowym.

Parodie są śmieszne, gdy są śmieszne, a gdy nie są, to są żałosne.

Added in 2 minutes 19 seconds:
Co gorsza, przyszło mi do głowy, że to może nie było trollowaniem, czy parodią. W takim razie pozostaje mi..

ithilhin,
Kocham!

ithilhin, loffciam wery macz Idealny dobór zdjęcia Dzięki tobie ten przekaz nabrał prawdziwej głębi, a nawet GŁĘBI!

Walikij pisze: [...] wymaga odbycia, którego wielu użytkownikom tego forum brakuje

Rozumiem, że chodzi o to, że użytkownik musi mieć wielką żyć, by się Łódź cała zmieściła? W przeciwnym wypadku bolesną jest próba zrozumienia? Ma wtedy takie rzyciowe doświadczenie.

Walikij pisze: Najlepsze, gdy najgorsze, gdy czujesz, że nic z tego nie przyjdzie, a jednak przychodzi.

Gdy człek się biedny łudzi, że w Łodzi będzie inaczej. No łudź się, łudź. Genialne.

Ten moment, kiedy szukasz tekstu, ale go nie znajdujesz. A potem go znajdujesz i stwierdzasz: po kiego wstęp jest dłuży x-krotnie od tekstu? ithilhin, P.Yonk, Wasze komentarze mnie urzekły

Wierzę, że wśród użytkowników znajdą się nieliczne perełki, które tekst docenią.

Nie jestem perełką. I dobrze.

Oto owoc mej pracy.

Kiedyś bardzo trafnie napisano: Poznacie ich po ich owocach.

Pamiętam takie zdarzenie z podstawówki: polonistka opowiadała nam o pisarzu, który napisał powieść, po czym dziesięć lat myślał, jakim słowem ją zakończyć. I przez dziesięć lat niczego nie pisał, tylko szukał owego słowa. Przedstawiała to jako pozytywny przykład, świadczący o randze pisarza. Pamiętam też, że już wówczas, nikt z nas nie mógł pojąć, na czym polega ta wielkość i kunszt pisarski owego twórcy. Ale wszyscy przezornie siedzieli cicho.

Gorgiasz pisze:Pamiętam takie zdarzenie z podstawówki: polonistka opowiadała nam o pisarzu, który napisał powieść, po czym dziesięć lat myślał, jakim słowem ją zakończyć. I przez dziesięć lat niczego nie pisał, tylko szukał owego słowa. Przedstawiała to jako pozytywny przykład, świadczący o randze pisarza. Pamiętam też, że już wówczas, nikt z nas nie mógł pojąć, na czym polega ta wielkość i kunszt pisarski owego twórcy. Ale wszyscy przezornie siedzieli cicho.

Wrzuć to w zagadki biograficzne, stawiałbym na Jamesa Joyce'a.

Wrzuć to w zagadki biograficzne,

Nie da rady, nie pamiętam, kto to był. :(