Ładna metafora, ale chyba mało realna życiowo. "Gra" na żyłach - jeśli bohater faktycznie co urodziny sobie tak pogrywał - to już powinna go dawno wykończyć, przeciż smyczek trzeba do strun docisnąć i to porządnie. A na żyłach dociśnięcie żyletki może mieć niezszywalne skutki.
Ale dobra, kończę z tą rozkminą. Sama metafora mi się podoba.

Nieśmiało zauważę, że cięcie się w takim miejscu nie pozostaje niezauważone.
Przekombinowane, metafora wzięła górę nad realizmem, choć styl niezły.

Trafiło do mnie.
Bardziej wprawdzie widziałabym to jako fragment czegoś dłuższego (z pogłębieniem dramatu narratora), bo w drabblu wychodzi znowu zagrywka z kategorii - czytelnik myśli, że to o jednym, a tu "bach!", jednak o drugim - i problem, moim zdaniem, nie wybrzmiewa. Ale to ja i moje guściki.
Generalnie metafora mi "zagrała" - nie mam problemów z zestawieniem jej z rzeczywistością - do tego jest sprawnie napisana.

Mam podobne odczucia, jak Adrianna - to zagrałoby jako fragment większej całości. Na przykład bohater jako ktoś o ukrytej tożsamości - niby jest kimś tam, kominiarzem powiedzmy, a naprawdę "skrzypkiem", który gra swój "koncert" tylko raz w roku. Tak jakoś czuję tę postać.

Ci, którzy chcieli zrobić to naprawdę, wiedzieli w jakim kierunku.
A to całkowicie rozwala metaforę.

G.

Być może tekst miał dać do myślenia, może wywołać jakieś uczucia, ale dla mnie za proste i zbyt oczywiste.

Godhand pisze: Ci, którzy chcieli zrobić to naprawdę, wiedzieli w jakim kierunku.

Masz na myśli samobójstwo? To nie zawsze tak, dla niektórych cięcie to rodzaj nałogu.

Mnie niestety rozbawiło.

Ale plus za język. Forma całkiem, całkiem. Podoba się mimo wszystko.

Witaj!
To może ja wypowiem się z pozycji skrzypka. Staram się tutaj na forum zawsze pisać o pozytywach i na dodatek lubię Cię, Isabel (Twoja ksywa dobrze mi się konotuje), ale jednak muszę powiedzieć, że coś mnie w tym drabbelku zabolało i zdenerwowało. Uważam tekst za przekombinowany i mało życiowy. "Przecież smyczek trzeba do strun docisnąć i to porządnie". Niekoniecznie. Palce wskazujący prawej dłoni (zwykle w tej dłoni dzierżymy smyczek podczas gry) jedynie lekko spoczywa na drzewcu, w pobliżu żabki (i to niezależnie od szkoły gry: narodowej albo lokalnej, starodawnej czy też współczesnej). I dalej: grać w sekrecie na skrzypcach od wczesnego dzieciństwa - to jest mrzonka. Skrzypce są wyjątkowo "wrednym" instrumentem zwłaszcza w początkowej fazie edukacji muzycznej, o czym z reguły wiedzą sąsiedzi oraz rodzina tego czy innego "uwertoza". )
Pozdrawiam i przepraszam, że tym razem nie napisałem nic a nic miłego (no tak bywa).
MZ

Added in 57 seconds:
* Palce wskazujący - palce (powinno być)

Added in 2 minutes 10 seconds:
palec

Jestem w stanie uwierzyć, że się tnie. Ale nie że raz w roku. Tniesz się, kiedy Ci źle, jak chcesz siebie ukarać i z wielu innych powodów. To trochę jak z papierosami - ktoś Cię wkurzy i cyk! Fajeczka.
Czasem nieśmiało chcesz, żeby to zauważono, czasem nie.
I tylko ta częstotliwość mi nie gra.

Mam podobne odczucia, co Adrianna, ale też zgadzam się z Bartoshem.
O ile jeszcze w metaforę skrzypce-żyletka mogę uwierzyć, to cięcie się od święta jest dla mnie mało realne.
Forma, język mi się podoba.

Ciekawa dyskusja, ale od początku.
Tę miniaturę można interpretować dwojako. Czytając bez większego zastanowienia stwierdzam, że całość do siebie pasuje. Interesująca metafora, opisująca problem bohatera. Sprawa się komplikuje jeśli zajrzeć głębiej. I tu z kolei znów zależy od interpretacji. Patrząc na owy tekst jako na coś skończonego i dosłownego, widać pewne sprzeczności, o których wspominali przedmówcy. Z drugiej jednak strony, gdyby to był tylko fragment opowieści, robi się ciekawie. Wyobrażam sobie bohatera cierpiącego na ból istnienia, samotnego, który już w dzieciństwie odkrył, że podcinanie żył i igranie ze śmiercią daje mu wewnętrzny spokój, tłumi udręki. Coś jak nałóg, ale nieprowadzący do ostateczności. Może ze strachu? Dodatkowo robił to w każde swoje urodziny, czyniąc ten zabieg swego rodzaju rytuałem.
Podoba mi się. Zgrabnie to wszytko skomponowałaś. Początek enigmatyczny, by w finale zaskoczyć ładną metaforą.
Osobiście wprowadziłbym małą korektę do przedostatniego zdania. Zamiast "na nadgarstku", wstawiłbym "nadgarstka".

"Wyjmuję schowaną między kartkami książki żyletkę – i za chwilę gram nią na błękitnych strunach żył nadgarstka.

Isabel pisze: I od tamtej pory robiłem to coraz częściej, a już na pewno w każde urodziny – grałem na skrzypcach.

Wygląda na to, że nie tylko w urodziny. Akurat z "częstotliwością" problemu nie widzę.
Są takie dni, kiedy człowiek, gdy jest nieszczęśliwy i ma problem, jest jeszcze bardziej zdołowany, nawet bez szczególnych bodźców zewnętrznych. Ogarnia go wtedy taka melancholia, sentyment. Myśli o całym życiu i w tych dniach, jeszcze bardziej, niż zwykle, ma o wszystko żal, wszystko go bardziej boli, wszystko podważa. I są to właśnie urodziny czy święta, czy inne dni, które uważa za specjalne i znaczące bardziej, niż inne. Dlatego nie potrzebuje, żeby coś go zdenerwowało czy konkretnie zabolało akurat w tamtym dniu - w tych dniach czasem boli wszystko, koncentruje się cały żal i atakuje z każdej strony.

Aczkolwiek porównanie, choć ładne, mało do mnie przemawia