Terapeutka: Zatem, co pana tu sprowadza?
Pacjent: <opisuje swój problem>
Terapeutka: <rozpoznaje opis i zaczyna mieć złe przeczucia>
Pacjent: … <kontynuuje opis>
Terapeutka: <widzi coraz wyraźniej, ale wciąż ma nadzieję, że najgorsze przypuszczenia się nie potwierdzą; zadaje pytania doprecyzowujące problem>
Pacjent: ...<odpowiada i nieświadomie potwierdza najgorsze przypuszczenia>
Terapeutka: <łapie się na myśli, że pacjent z takimi objawami niezwłocznie powinien udać się na psychoterapię; po chwili uświadamia sobie, że właśnie po to się zjawił tu w gabinecie, a obecna w nim Terapeutka jest właśnie tą osobą, która powinna się tym niezwłocznie zająć>
Pacjent: … <kończy opis>
Terapeutka: <mając nadzieję, że odczuwane przerażenie nie odbije się w jej spojrzeniu i tonie głosu, prosi o przedstawienie historii dotychczasowego leczenia i życia w ogóle>
Pacjent: … <opowiada>
Terapeutka: <powstrzymuje okrzyk grozy>
Pacjent: <opowiada dalej>
Terapeutka: <usiłuje jednocześnie słuchać, notować i przypomnieć sobie, co w takich chwilach radziły Mądre Głowy z kursów, szkoleń i książek; wreszcie z pięćdziesięciu różnych teorii powstawania i utrzymywania się zaburzeń wybiera tę jedną, która aktualnie wydaje się pasować>
Pacjent: … <kończy opowiadać>
Terapeutka: <gorączkowo rozmyśla, jak należałoby zareagować; przypomina sobie, że gdzieś słyszała o stosowanych w takich sytuacjach interwencjach; usiłuje je wydobyć z pamięci i zastosować; skleca wypowiedź, która zawiera w sobie interwencje plus wycinki z jednej odnalezionej teorii>
Pacjent: … <wygląda na zagubionego, ale chyba słucha; jego odpowiedzi to potwierdzają, więc Terapeutka może mieć nadzieję, że wypowiedziała się w miarę składnie (aczkolwiek pewności nie ma)>
Terapeutka: <patrzy na zegarek i z ulgą widzi, że zostało niewiele czasu do końca sesji; podsumowuje, podsuwa pracę osobistą do wykonania, umawia się na następny termin, usiłuje się uśmiechnąć i wyglądać jak osoba, która wie co robi>
Pacjent i Terapeutka: <wstają i żegnają się; Pacjent wychodzi>
Terapeutka: <robi notatki; oblicza w myślach czas do następnej superwizji; w myślach szybko odtwarza sesję, zastanawiając się, czy Pacjentowi nie zaszkodziła; ma nadzieję, że nie; obiecuje sobie niezwłocznie wstąpić do księgarni i poszukać odnośnej literatury; liczy na to, że do przyszłego tygodnia coś wymyśli>

<Kilka dni później Terapeutka nabywa literaturę, czyta i odkrywa, że połowę interwencji przeprowadziła nie tak, jak by należało>

Wszelkie podobieństwo do prawdziwych osób i zdarzeń jest absolutnie przypadkowe

Poczułem się jak Vetinari czytający nuty muzyki. Poczułem się dobrze. Gratulacje Wolha.Redna, to jest porządny tekst z pomysłem.

Prawdziwa sytuacja... Ewentualnie pacjent wie lepiej niż sam terapeuta. Tak mnie się zdarzyło kiedy poszłam do psychologa dziecięcego, a sama terapeutka zachowywała się jakby była tam przez przypadek.
Bardzo fajnie i sprawnie spisane.

Przepraszam Wolha.Redna, ale do mnie nie trafia ta forma. Idea tak, ale forma nie. Nie potrafię dokładnie określić dlaczego. Może to kwestia przywiązania do "Będąc młodą lekarką" ("Z pamiętnika młodej lekarki")? Nie wiem.

Dzięki za miłe komentarze.
@P.Yonk, nie ma za co przepraszać forma to taki trochę insiderski żart. W superwizji albo pracach zaliczeniowych na szkoleniach terapeutycznych stosuje się taki zapis przebiegu sesji, chociaż wiadomo, że tam notuje się w miarę dosłowny zapis wypowiedzi. Można powiedzieć, że trochę zakpiłam z powszechnie stosowanej formy zapisu sesji. Chociaż wiadomo, że jak ktoś w tym nie siedzi, to niekoniecznie musi znać kontekst.

Rozumiem. To w sumie ważny element. Może wystarczyłby jakiś wstęp w stylu:

Przygotowując się do następnej wizyty, wyciągnęłam notatnik i zaostrzyłam ołówek. Zawsze stosuję się to wskazówek blablabla. Kiedy pacjent wszedł i się przywitał, rozpoczęłam terapię (czy co to tam jest) wszystko dokładnie notując:

i tutaj zaczyna się reszta.

Obawiam się, że taki wstęp mógłby zepsuć rytm opowieści.

Mi się zapis podoba - bardzo oddaje klimat.
Ale treść mnie nieco przeraża.

Ja nie. Przykro mi bardzo.
Usiadłem z nadzieją na ciekawe czytanie i zaraz mi przeszło.
Uważam, że zostało to „zapisane”, a nie „napisane”. Brakuje mi tu po prostu „ładnych zdań”.
Bez tego elementu nie potrafię się zdobyć na oklaski.
Powtarzam – PRZYKRO. Nie moje światy.

Przebacz, wybacz i wszystko inne.
Pozdrawiam

Wszystkie opinie są cenne, i za negatywne dzięki wielkie

Strzępki informacji o objawach pacjenta i okruchy lekarskich porad, mogłyby dodać trochę więcej zabawy czytelnikowi w diagnozowaniu, co mu dolega i jak słaba jest lekarką. A tak... w kamiennym kręgu... nikt nic nie wie

Pacjent celowo jest przezroczysty Głównie ze względu na zawód autorki funkcja ochronna, poniekąd. No i sytuacja jest terapeutyczna, a nie lekarska (w sensie formalnym - bo wiadomo, że lekarz też może być psychoterapeutą).

Podoba się dla mnie ten miniatur:) przeczytałem z uśmiechem. Tylko jakbyś to wypełniła prawdziwą* treścią, to byłaby petarda.

Wolha.Redna pisze:Pacjent: ...<odpowiada i nieświadomie potwierdza najgorsze przypuszczenia>
Terapeutka: <łapie się na myśli, że pacjent z takimi objawami niezwłocznie powinien udać się na psychoterapię; po chwili uświadamia sobie, że właśnie po to się zjawił tu w gabinecie, a obecna w nim Terapeutka jest właśnie tą osobą, która powinna się tym niezwłocznie zająć>

pięęękne

Dziękuję Co do prawdziwej treści - na razie waham się.

Mnie się podoba właśnie bez tej prawdziwej (albo i nie) treści. Można sobie tam różne rzeczy podkładać i włosek się na karku jeży. To się powinno nazywać horroreska!