Środa 29 czerwca, południe Środa 29 czerwca, rano - Hej, co robisz? – Odwraca się mężczyzna w granatowym swetrze. – Co robisz, pytam?
Chyba nadepnąłem mu na nogę.
- Odpowiesz?
- Przepraszamy, syn nie chciał – próbuje załagodzić mama.
- A ty byś chciała? – Przybliża się do niej i wolno oblizuje wargi. Pachnie tytoniem i deszczem, zupełnie jak wujek Jan tamtego wieczoru gdy wrócił po obradach w ratuszu; tego samego, którego resztę ciocia Ania przepłakała, osunąwszy się wcześniej na łóżko. Dawny wujek podszedłby do niej i objął, wyszeptując w czarne włosy słowa pocieszenia, lecz ten nowy wzruszył tylko ramionami i odszedł w rozmazaną ciemność.

To opowiadanie jest okropne. Okropne z wielu względów, które wszystkie wymienię i żadnego Autorce nie oszczędzę.

Pierwszy wzgląd okropny, to rozczarowanie jakiego doznałem, że tekst nie jest taki jakim porządny tekst CR być powinien, czyli jak poprzednie. Naiwnie radosny, kojarzący mi się z postaciami Audrey Hepburn. Co gorsza, Autorka nie odebrała mi Audrey, zostawiła ją, piękniejszą niż dotąd! Ona pozwoliła jej dorosnąć i poznać okropieństwa życia. Wciąż muszę kochać Audrey i wciąż muszę kochać teksty CR, a boję się, gdzie mnie ta miłość zaprowadzi i jak straszne to będzie miejsce. I pytam się, ja jeden, ale za mną rzesza tych, którzy we mnie pytają - czy Autorka nie mogła napisać tekstu równie przeciętnego jak pozostałych autorów i dać wolność czytelnikowi, aby sobie poszedł? Zamiast pisać tak, by biedny czytelnik szedł za Autorką w nieznane, niezdolny się zatrzymać, ani sprzeciwić?

Drugi wzgląd, to niezrozumiałość tekstu. Poprzednie były jasne. Wiedziałem, gdzie jest opowieść, a gdzie jestem ja. A w tym - nie od razu zrozumiałem, że wcale nie ma mnie w aucie, ani w pociągu, ani na dworcu; musiałem się domyślać, że na próżno mi mówić do bohaterów, że nie złapię ich za rękę. Czy wolno Autorce tak mieszać swoją historię z czytelnikiem?

Jest i wzgląd trzeci, a jakże. Niech Autorka wie, że trzecim względem okropieństwo jej opowiadania jest dopełnione i ostateczne. Otóż - nie zawaham się tego powiedzieć - Autorka nie dba o godność czytelnika. Czy Autorka jest świadoma, że jeśli nadal będzie ze swym pisaniem zmierzać w obranym kierunku, to czytelnikowi przyjdzie żebrać o kolejne teksty, błagać choć o słowo, o cień uwagi, o ślad uśmiechu? Wyznaję ze wstydem, że sam z największym trudem powstrzymuję się przed łaszeniem się do Autorki. A jeśli kiedyś zobaczycie mnie u jej stóp, proszącego o podpis, zasłuchanego z maślanymi oczami - zapłaczcie nade mną, ale sami pozostańcie dzielni.

siostro_Czuowiek, to jest fragment tego tego tamtego co miałaś go kiedyś pokazać?

A widziałaś co ten dachowiec ponawypisywał na Ciebie w zamku?

Eldilu, Twój komentarz jest okropny. Kradnie szoł mojemu tekstowi . Dziękuję za przeczytanie i skomentowanie!

brat_ruina pisze: siostro_Czuowiek, to jest fragment tego tego tamtego co miałaś go kiedyś pokazać?

Nie, to świeżynka taka. Przeczytałam, że teraz w kinie niepodzielnie rządzą superbohaterowie i stwierdziłam, że też sobie jednego zrobię. Na miarę moich możliwości, oczywiście.

brat_ruina pisze:
A widziałaś co ten dachowiec ponawypisywał na Ciebie w zamku?

Tak .

Czuowiek Roku pisze:Przeczytałam, że teraz w kinie niepodzielnie rządzą super bohaterowie

Zawsze byli, są i będą W swojej szufladzie też mam jednego. Paczmana. Z Paczkowa:)

Dasz dalszą część Blaszanych ciem?

Zgrabnie i na temat. Jedna rzecz mi tylko nie pasuje.

Czuowiek Roku pisze: żółty pył wzbija się spod kół samochodu i osiada na włosach, wpycha w usta i oczy. Mama jedną dłonią przytrzymuje niewielką torbę a drugą ściska moje ramię. Za oknami przesuwają się

Subiektywny narrator siedzi za szybą jak rozumiem, więc taki opis pyłu trochę mi się wciska między zęby i zgrzyta tam.
Reszta rzeczy mi pasuje.

Podoba mi się ten kawałek. Bardzo sugestywnie opisujesz - tekst wciąga od pierwszych zdań. Płynąc z nim kilka razy lekko się "potknęłam" - to drobiazgi, ale niżej notuję tak do rozważenia.

W otwierającym fragmencie trochę nie zagrało mi jedno porównanie:

Czuowiek Roku pisze: Za oknami przesuwają się kikuty drzew, niektóre niskie niczym kundle na wyprostowanych nogach, inne znów potężne jak drewniane łodzie, ułożone na sztorc na skraju plaży

Gdzieś tu chyba umknęła spójność opisu... Drzewa niskie niczym kundle lub potężne jak drewniane łodzie na upartego widzę... Ale "kikuty drzew" potężne jak drewniane łodzie ułożone na sztorc, to już nie.
I to trochę odbiło się na odbiorze samego początku. Od wejścia rudzielca już się zrobiło świetnie...

... i dalej było świetnie. Z dużą swobodą przenosisz czytelnika na dworzec i rozwijasz akcję. Podoba mi się też to, jak w niewielu słowach dostajemy bardzo wyrazistą postać matki i ciekawego bohatera-narratora. Generalnie jestem pod wrażeniem.

Wątpliwości miałam tylko tutaj:

Czuowiek Roku pisze: Pachnie tytoniem i deszczem, zupełnie jak wujek Jan tamtego wieczoru gdy wrócił po obradach w ratuszu; tego samego, którego resztę ciocia Ania przepłakała, osunąwszy się wcześniej na łóżko. Dawny wujek podszedłby do niej i objął, wyszeptując w czarne włosy słowa pocieszenia, lecz ten nowy wzruszył tylko ramionami i odszedł w rozmazaną ciemność.

Pierwsze zdanie trochę pokonało mnie długością - zwłaszcza wrzucone tak z zaskoczenia w środek dość dynamicznej sytuacji. W drugim bliskość "podszedłby" i "odszedł" trochę zazgrzytała.

Chaos w końcówce dobrze oddaje chaos wydarzeń na peronie. Najpierw miałam wrażenie, że trochę tam za dużo kurtek, bluzek i swetrów i człowiek nie wie, na kogo się patrzy, ale jak spojrzałam sobie na fragment powtórnie, to jakoś tę garderobę oswoiłam.

Bardzo chętnie przeczytałabym ciąg dalszy.

Pozdrawiam,
Ada

Pech chciał, że przed skomentowaniem przeczytałam komentarz Eldila i trochę mi głupio. On najwyraźniej rozszyfrował, czemu mają służyć sprzeczności i niemożliwości, ja nie.

Pozwolę sobie zatem wyjaśnić, czego nie rozumiem.

Drugi fragment sprawia mniej kłopotów. Mimo odrealnienia ciągi przyczynowo-skutkowe są zachowane i poza momentem a'la Harry Potter nie dzieje się właściwie nic niemozliwego, choć zdarzenia opisane są bardzo mgliscie. To jednak nie przeszkadza, a wręcz pomaga, bo doskonale wiedząc, co się dzieje można cieszyć się nietuzinkowym opisem.
W pierwszym fragmencie mamy jednak wyraźny sygnał, że jest jakiś samochód. Oprócz niego nie ma nic, zatem postaci muszą być w tym samochodzie. Trzy osoby na tylnym siedzeniu, choć przednie jest wolne. Jedna z tych osób kopie drugą po łydkach, a trzecia wali po twarzy: obie czynności wyjątkowo trudne w takiej przestrzeni. Do tego pył w zębach - czemu nie zamkną okien? Później przychodzi do głowy to jakiś stuletni samochód z siedzeniami naprzeciwko siebie i osobną szoferką albo pickup. Ewentualnie postaci jadą wozem, samochód ich minął... ale wtedy powinien być woźnica, a nie kierowca. Tak czy siak nie wiadomo, co się w tym fragmencie dzieje i zastanawiam się, dlaczego to aż takie ważne, by nie było wiadomo. Czemu to służy? Zależało Ci, by wyobraźnia czytelnika zmuszał scenę do zwinięcia się w jakiś kubistyczny precelek?

Dobre! Bardzo! Pogłębiona przestrzeń i mocny czas. Wnikanie w kreowaną rzeczywistość kosztem jej fabularnej poprawności. Zupełnie (chyba niechcący) przypadkowo rodzi się metafora sytuacji. Dominanta. Zagrożenie maksymalne. Trwoga od losu.

Nieprzyzwoicie dobry kawałek. Pięć czy sześć akapitów, a wyobraźnia czytelnika szaleje. Gorączkowo wypełnia luki w fabule, dorysowuje scenerię, umiejscowienie w czasie i przestrzeni, dorabia fizjonomie i figury pro- i antagonistów.
Właściwie to nie wiem, co napisać.
Czasem dostaje się taką pigułę i wewnętrzny mierniczy składowych tekstu zmyka jak niepyszny gdzieś w odległe zakamary, zostawiając w widocznym miejscu kartkę "Wal się, nie mam tu nic do roboty".
Ja też nie mam.
Poza celebrowaniem czystej przyjemności, jaką daje czytanie nietuzinkowego tekstu.
Właściwie nie potrzebuję już całego opowiadania.
Czego tu nie ma, samo napisało mi się w głowie.

brat_ruina, Seener, Adrianna, MargotNoir, Wrotycz, Leszek Pipka, bardzo dziękuję za komentarze i podpowiedzi!
Co do nieścisłości fabularnych - kilka z nich wprowadziłam celowo, niektóre chyba mi nie wyszły... Wiem, że dzieło powinno się bronić samo, ale to silniejsze ode mnie i trochę je wytłumaczę.

MargotNoir pisze: Trzy osoby na tylnym siedzeniu, choć przednie jest wolne.

Na początku ktoś tam siedział, ale nie chciałam komplikować historii i go wysadziłam . Może jeszcze wróci. Zostawiłam torbę pasażera, żeby uzasadnić gnieżdżenie się osób z tyłu.

MargotNoir pisze: Do tego pył w zębach - czemu nie zamkną okien?

W samochodzie nie ma szyb . I to dość stare auto, z rodzaju tych amerykańskich na Kubie - ledwie zipiące, poobijane, reperowane tysiąc razy. Bo tekstowy czas i miejsce są takie, że wszystko się wali i rozpada.

Mając w głowie zarys całej historii, zastanawiam się właśnie, czy zrobić z niej opowiadanie, czy całą opowieść. To pierwsze jest za krótkie na mój pomysł, drugie za długie. Niezależnie od tego, co wybiorę, wrzucę tu jeszcze kolejne fragmenty.

Toż to inne blaszane ćmy niż u bodaj Brzechwy! :)

Sugestywnie napisane, z tą opinią w pełni się zgadzam.
Zgadzam się też z tym, że wciąga.

Sugeruję zaniechanie rozważań: opowiadanie czy powieść?...
Po prostu kontynuuj. I trzymaj fason. :)