Moderatorzy: Poetyfikatorzy, Weryfikatorzy, Moderatorzy, Zaufani przyjaciele
Latest post of the previous page:
Ale to akurat, c teraz piszę, wymagac będzie naprawdę sporej pracy jeszcze, nim dojdzie do poziomu tego, co wysyłałem wydawnictwo. Pewnie tak z dwa miesiące dość regularnej pracy.Escort pisze: (wt 20 paź 2020, 18:53) Skoro udaje Ci się wykręcać wyniki na poziomie dwucyfrowym, i to na Twoim poziomie <czyli wydawalnym>, to jesteś przykładem, że się da. Da się? Się da czy się nie da?
Druga rzecz, która ocalała z pierwotnego zamysłu, heheMaszerowali gotowi do boju, w pancerzach, w podwójnej kolumnie. Co czwarty muszkieter trzymał zapalony lont. Obok truchtała arkebuzeria i resztki jazdy Niezłomnych. Maszerowali długo, bez śpiewu, w tempie odbierającym oddechy. Krok za krokiem, bez przerwy, chociaż buty ciążyły jakby obłożono je ołowiem, chociaż bolały otarte stopy.
Naraz od czoła nadbiegły wołania, najpierw ciche i nieliczne. Ludzie podnosili głowy, ich oczy ożywały.
— Tjaleri! Rzeka! Rzeka!
Kolejne szeregi wchodziły na wzniesienie i widziały daleko pod sobą szeroką, rozlaną wstęgę Tjaleri. Kolejne szeregi krzyczał z radości, powtarzając to samo słowo: rzeka! Rzeka! Nogi same przyśpieszały, płuca przestawały boleć. Rzeka!
Rzeka, a więc ocalenie. Koniec wielodniowego marszu. Granica, a za nią Guilkorta, kraina wroga Baruzyjczykom, wierna imperium — nawet jeśli wierna tylko w deklaracjach. Koniec nocnych ataków, koniec strachu wiszącego ciągle w powietrzu — rzeka, rzeka, rzeka!
Powieść odłożę tymczasem na jakiś czas i nie będę tykał.
.