Bardzo przyjemny tekst. Odebrałam go jako wyraz celu pisania, bardzo bliski mojemu celowi - pisaniu dla jakiejś cząstki siebie.
Podobało mi się.

Dzięki Czarna Emma Tak, to próba wyłuskania motywów.
Widzę jak Ty ciężko pracujesz - jak pracowałaś - i jakie to przynosi Tobie (i Twojemu pisaniu) korzyści. To mnie inspiruje
Nie będę pisał jak Ty, w sensie motywowania się, organizacji czasu na pisanie itp. Ale muszę znaleźć to, co mnie samego od środka motywuje, a nie przymusza.

P.Yonk pisze: (wt 12 sty 2021, 21:46) Tak, to próba wyłuskania motywów.

O, cieszę się, że odnalazłam motyw.
Nie jestem wcale szczególnie zorganizowana, TO samo znajduje mój czas.

no, dla jasności. Pisząc motywów, miałem na myśli motywacji Coś co mnie motywuje.

P.Yonk pisze: (śr 13 sty 2021, 08:02) Coś co mnie motywuje.

To właśnie zrozumiałam.

Motywacja - trudny temat. Dla jednego kasa, dla innego opowieść, którą KONIECZNIE trzeba komuś opowiedzieć.
IMO, to drugie ważniejsze.
A drabelek średni, nie zły, nie jakiś poruszającym, bardziej rozmowa z samym sobą (też uprawiam, choć nie publicznie).

Drabelek mi nie leży.
Jest taki.. nijaki. Bezpłciowy.
Ale..
Gdyby go przerobić na wiersz? Dodać trochę emocji, odciąć zbędne ogony.
Mogłoby być ciekawie

Przeczytałem i zaskoczyło mnie, że nic mi nie chce pozostać po tych literkach.
Może tylko ta myśl o wróżce.
„Ale to właśnie ona zostaje, gdy tamte wymiękają” - chyba tak to było.
Słowo “wymiękają” jest tylko słowem lecz w tym kontekście i miejscu, zupełnie mnie zbałamuciło.
Brzydkie słowo na brzydkie skojarzenie – zupełnie tu nie pasuje.
Chyba.
Nie moje literki. Przepraszam.

Zdrówek P.Yonk.

O rany. Nie zaglądałem - widać - dawno. Dziękuję Wam Czarna Emma, Romecki, Sarah, Quincunx, za komentarz i (nie? )miłe słowa. To jest drabelek głównie dla mnie, ale musiał być upubliczniony. Karma taka.
Dzięki raz jeszcze

P.Yonk pisze: (wt 12 sty 2021, 14:04) Ukryta głęboko. Nigdy nie pcha się przed szereg. Zawsze gdzieś z tyłu, zawsze przy oknie. Wypatruje czegoś w oddali. Ale to właśnie ona zostaje, gdy tamte wymiękają. Podchodzi, kładzie rękę na ramieniu, patrzy w oczy i ciepło się uśmiecha.

Ciekawa jest dwoistość tej postaci. Jest tylko cząstką osoby, a sama jest pełnowymiarowa. Pogadałabym sobie z takim. Zapytałabym, czego wypatruje, ale nic by się nie stało, gdyby nie odpowiedział. Mogłabym to wiedzieć, ale nie musiałabym. Jest dobrze, kiedy tak patrzy. W cieniu, tyłem do świata, przodem do okna, do oddali. Ale potrafi także się odwrócić, spojrzeć w oczy i ciepło się uśmiechać. O czym myśli, kiedy się uśmiecha? Z czego czerpie siłę, którą potem daje, kładąc rękę na czyimś ramieniu? Interesująca postać.

Jak dla mnie drabel - ale tylko w połączeniu z podlinkowanym poprzednikiem - jest niepokojąco autodemaskatorski. Bo z jednej strony relatable, jak mniemam, dla wielu tutaj, z drugiej jest wyrazem nieco nielubianej postawy, a przynajmniej postawy, do jakiej wstyd się przyznawać.

Problem motywacji został przedstawiony tak sympatycznie, że mimo tych zastrzeżeń to nadal ciepły i urokliwy tekst, aczkolwiek słodycz w końcówce można było odrobinę stonować. Żart o wróżkach jest za to fajną przeciwwagą, ale jeszcze przydałby się jakiś odsładzacz.

Thana, MargotNoir, uśmiech dla Pań Dziękuję.