Latest post of the previous page:

Nikt mnie nie namawiał, żebym ocenił bitwę. Słusznie
Ale że lubię NIE spełniać nadziei, to proszsz...

Tekst 1
Dowód na nieprawdziwość poglądu, że czytanie czegokolwiek jest lepsze niż nieczytanie w ogóle. Too much Hanerka Powód do konfuzji, bo pamiętam przynajmniej jedną bitwę, gdzie pogrywanie opisami i romantyką spięło się z resztą tekstu i wyszło coś fajnego. Tutaj - najmarniejszy redaktor odchudziłby opowiadanie o połowę, redukując wszystkie barwy, wzdychania i serce tłuczące się w piersi. No i wyszłaby raczej, ekhem, nędza.

Tekst 2
O niebo porządniejszy, widać profeskę. Ma jednak niedoróbkę, którą sformułowałbym tak: za dużo tekstu opisowego, za mało scen. Opisowa narracja nie wniosła - tak potrzebnych - emocji, MÓWI wprost o psychice, ale nie POKAZUJE psychiki, przez co nagła rewolucja w duszy bohaterki nie ma żadnego oparcia. Ani wiarygodności. Nic mi nie zrobiła. Zupełnie nic. Opko utkwiło w martwej strefie między harlekinem a szlachetną, syntetyzującą prozą a la (powiedzmy) Hemingway. Trochę pies i niemniej wydra

Nie mam pojęcia, jak z takiego tematu można było wyjść (w obu przypadkach) na Alicję Majewską, męskie i kobiece rzeczy. Rozumiem, że konwój na Północnym Atlantyku byłby raczej robotą dla Miśka, spotkanie Kolumb - Obcy na pełnych żaglach raczej robotą dla Uniego, a rejs kajakiem do Szwecji dla Andrzeja. Ale, na litość boską, zostaje jeszcze całe morze innych pomysłów, wątków i możliwości. Jeśli zaś naprawdę trzeba było przenieść opowieść na ląd, wystarczyło machnąć PRPF z karczmą umieszczoną w porcie. Dodać jakąś meduzę dla kolorytu i cześć. Aplauz sporej części widowni i lajki murowane
Dlatego chciałem dać po pół punktu. Ale że zawsze poważam odwagę bitewnych harcowników, dodam po połówce.
Remis.
1:1

Tekst I Jestem na nie. Coś nawet błysnęło, pojawiły się frazy, które mogłyby stanowić fundament czegoś fajnego, ale wszystko utknęło w ckliwości, i niestety, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że klimacie rodem z brazylijskich tasiemców. Postać starego żeglarza, nie wiem czemu skojarzyła mi się z karykaturą Quinta, ze "Szczęk". Troszkę słabo, choć tekst, mimo wszystko uważam za mocniejszy w przekazie od konkurencyjnego. Pkt 1.

Tekst II Wybacz przyjacielu... Wszystko niby na swoim miejscu, ale zabrakło emocji. Te które pojawiają się w tekście zostały skreślone cienką kreską, w mojej skromnej opinii, zbyt cienką. Nie ma klimatu, jest zarysowany problem, ale.. jak dla mnie za mało. Na poziomie literackim jest, ok, dlatego przyznaję 1,5 pkt.

Tekst I

Część pierwsza jest rzewnie-romantyczna, ale to taki romantyzm na poziomie powierzchownym, naskórkowym, który z bohaterów czyni kukiełki. Ona wie, że przegra z jego pragnieniem wyruszenia na morze, a on - cóż, on musi wyruszyć. Nie wiadomo wprawdzie dlaczego, ale musi. Żeby ta kukiełka nabrała rysów choć trochę indywidualnych, potrzebna byłaby też indywidualna motywacja, ale tej zabrakło.
(Taka dygresja osobista: będąc żoną faceta, który ładnych parę tysięcy mil morskich przepłynął na jachtach jako oficer, wiem, że istnieje sporo całkiem sensownych odpowiedzi na pytanie: dlaczego? Odpowiedź "bo muszę", wskazująca na jakąś nieprzezwyciężoną siłę, w kontekście tworzenia postaci literackiej daje właśnie kukiełkę).
Dalej jest lepiej, chociaż niezbyt przekonuje mnie nawiązanie do "Latającego Holendra". Owszem, on przynosił zgubę statkom, które spotkały go na swej drodze i mogło się tak zdarzyć również ze statkiem Dominika. Ale: załoga LH składała się z nieumarłych, obciążonych zbrodnią swojego kapitana i nie bardzo wiadomo, co Dominik mógłby robić wśród nich (tzn. dlaczego trafił pomiędzy przeklętych). To dałoby się rozegrać, lecz wtedy trzeba by poświęcić tej sytuacji trochę uwagi oraz znaków w tekście, zamiast rozbijać łódkę, w której siedziała Magnolia. Nie wykorzystałaś sytuacji, którą sama stworzyłaś.
A tak jak jest, wystarczyłby motyw statku umarłych - legenda znacznie starsza niż ta o LH, opowiadająca o widmowym statku, który przewozi zmarłych w zaświaty. Nie wolno go przyjąć w żadnym porcie, oczywiście, więc błąka się po świecie. I tam Magnolia mogłaby zobaczyć swojego Dominika...

Tekst II

Lubię konkrety i realia, więc za to punkt. Może nawet tych realiów życiowych, mało marynistycznych, jest trochę za dużo jak na tak krótki tekst. Ale bardzo spodobał mi się obraz z Chrystusem trochę lepiej namalowanym niż reszta Ładny motyw, no i sztafaż zgrabnie wtedy wplata się w akcję, rezonuje w niej.
Niezbyt mnie przekonuje końcowa przemiana bohaterki, trochę jakby narzucona odautorsko, mało wynikająca z samej postaci.

A ile morza powinno być w marynistyce literackiej? Żebym to ja wiedziała... W każdym razie, też byłam zaskoczona tym, że oba opowiadania są o oczekujących kobietach.

Tekst I - 1 punkt
Tekst II - 2 punkty

Pierwszy tekst ociera się o harlekiny z pękniętym sercem na okładce.
Drugi to harlekin z morzem w tle i sercem zamiast słońca na horyzoncie.
Ciężko mi było czytać, ale nie jestem dobrym czytaczem romantycznych melodramatów.
Pierwszy tekst 1 punkt
Drugi 1.5 punktu.

A spodziewałam się jednak czegoś soczystszego...

Tekst 1 - Isabel - punktów 16,75
Tekst 2 - Romecki - punktów 21


Zwycięża Romecki!

Gratulacje!

Gratulacje dla zwycięzcy Była to bardzo ciekawa bitwa