Latest post of the previous page:

Earth... tutaj nie ma co się zastanawiać i zadręczać. Tutaj trzeba działać!

Problem jest ten, że pomysły na dłuższe opowiadania są dwa, a strachu przed tym by usiąść i zacząć - mnóstwo. Może to i jest śmieszne - nie wątpię - ale ja za każdym razem boję się coś zepsuć...

Irracjonalne, wiem.

Lubisz chyba zaskakiwać. Nic się nie dzieje na początku, potem napięcie wzrasta, nadchodzi moment kulminacyjny i rozwiązanie w ostatnim zdaniu. Cały tekścik czeka na ten fragment, na chwilę w której ujawnisz sens pisania miniaturki. Taki system ma swoje plusy i minusy. Plusy znasz, a co do minusów, powiem tylko tyle, że dosadnością odbierasz czytelnikowi wolność interpretacyjną. Na końcu jest TRACH i koniec, już wszystko zostało powiedziane, napisane, wyjaśnione, juz niczego nie trzeba podejrzewać.



Ps. Chciałabym zobaczyć opowiadanie twojego autorstwa;)



Ogółem tekścik jest przejrzysty jak kryształ, trochę małych byków gdzieniegdzie.

No popatrz



Ja z tym nigdy nie miałam problemu. Wręcz podskakiwałam z radością i obwieszczałam całej rodzinie, że książkę piszę Tylko, że nigdy żadnej nie dokończyłam.

Mój tata patrzy z politowaniem i mówi, że mam inne talenty.

Tak więc nie problem jest zacząć, dla mnie większym wyzwaniem jest skończyć!

Też macie problemy? A wiecie, z czym się borykam? że nikt nie czyta moich fragmentów - z tych (wg. mnie) najciekawszych książek... a Napisałem już sześć... i gdzie tutaj sprawiedliwość?

Nie ma sprawiedliwości na tym świecie ot co!

Ok, przeczytałem.

Poza literówkami wymienionymi nie dopatrzyłem się błędów. Przyznam, że ich nie szukałem.

Napisane poprawnie. Wprawka czy nie, poprawnie.

Zastanawia mnie jedno: co miał mi dać ten tekst?

W tym momencie nic nie odczuwam, oprócz uczucia zmarnowanego czasu. Chociaż było go niewiele, ale jednak.

Tym mało optymistycznym akcentem kończę.





PS. Nie ma sprawiedliwości na świecie. Jest człowiek.

Zastanawia mnie jedno: co miał mi dać ten tekst?

Mnie o to pytasz? To nie moja broszka

W tym momencie nic nie odczuwam, oprócz uczucia zmarnowanego czasu. Chociaż było go niewiele, ale jednak.

Ach, no cóż. To też nie mój ból.

Aczkolwiek skoro już się zmęczyłeś czytając, to mogłeś napisać coś więcej.

Hmm. Bardzo życiowy tekst. W sumie zapisać sporych rozmiarów akapit o tak błahej scence, bez żadnej konkretnej myśli- to też umiejętność pisarska.