Idę ulicami; miasto świat, dzielnica Ciemnośc, ulica Rzeczywistości.

Idę wśród pijaków cpunów i ment. Wszyscy bez perspektyw i przyszłości.

Widzę nędzę, zastanawiam sie:"Co ja tutaj robię?". Wkońcu co złego to nie ja, choć różnie to było.

Skręcam w Szatańską - ulica włóczęgów, degeneratów - Czuję, że "to" znajde właśnie tu. Pod lokalem 666, gdzie poczatek końca większości z nich się zacząło. Nagle jeden z mętów moja uwage zwrócił. Ubrany w szmaty, miał w sobie jakiś niebiański blask i królewskość. Pomogłem mu wtać. Wtedy przejrzałem. Boga na rekach miałem. Oto Chrystus. Zarośniety, brudny, odpychający. Zkonał mi na rękach.

Oto, co znim zrobiliśmy. Nie królem się stał, a nędzarzem. Nie panem, lecz śmieciem.

Bóg stał sie człowiekiem i los człowieka orzuconego podzielił.

Ja się zastanawiam, czy to w ogóle jako poezję można uznać. Zapis przyprawił mnie o ból głowy a takiej liczby błędów w tak krótkim utworze nie widziałam od... niech pomyślę... nigdy nie widziałam.

Wypisałam same tylko "orty" i błędy zapisu:

dzielnica Ciemnośc,

dzielnica Ciemność

cpunów i ment.

ćpunów i menD

zastanawiam sie

zastanawiam się

Wkońcu

W końcu

znajde

znajdę

gdzie poczatek

gdzie początek

zacząło

zaczął

jeden z mętów moja uwage zwrócił

jedna z mend moją uwagę zwróciła

Pomogłem mu wtać.

wstać

Boga na rekach

rękach

Zarośniety

zarośnięty

Zkonał

Skonał

co znim

co z nim

los człowieka orzuconego

odrzuconego



Jeśli chodzi o moje wrażenia, to nie podobało mi się. Pomysł wydaje mi się banalny, sposób realizacji ma w sobie tyle oryginalności, co widok psiej kupy na polskim chodniku (przepraszam za użycie takiej właśnie metafory). Poza tym ten rym w środku:

Wtedy przejrzałem. Boga na rekach miałem

zdyskwalifikował wiersz w przedbiegach...



Całą mocą subiektywności wypływającej z mojego serca nie lubię go.