Latest post of the previous page:

Słowa czarne piszę, wiem, pisać je muszę

Pewnie, pewnie, że się skuszę na ofertę

Kopertę z duszą zostawię pod talerzem

Przymierzem naszym spleciemy kosy



Stosy winny płonąc pod smolnymi stworami

Parami mogliśmy do nieba podążać... parami

Teraz pod niebiańskimi bramami głęboki rów

Znów przegrana, z tyłu zmieniają straży wartę



Zawsze gram w otwarte, więc wyznam od razu

Nie robią na mnie wrażenia piekielne kielnie

Marzenia w życiu spełnione, rozkoszy niemało

Opływało domostwo radościami nie z tego świata

Kata, zawołajcie kata, niech gra bębnowa muzyka

Zegar tyka, tyka, czasu już niewiele, posłuchajcie

Drodzy przyjaciele:

Przeżyłem więcej niż niejeden z was

Warto na skróty! Warto przez las!

Posmakować raz lukru, potem zżerać kwas.

Cholera jasna! Po wchłonięciu dwóch zwrotek czuję się jak ślepiec w lunaparku - natłok bodźców nie pozwala mi wymacać wątku, powala nieosadzoną w żadnych realiach dosadnością. Myślałem przez sekundę, że szósty wers wyprowadzi mnie z lasu, ale nic z tego...



Końcowa afirmacja hedonizmu bardzo obrazowa, smakowita i wręcz porywająca!

Witamy w miasteczku Vanlee, drogi zagubiony

Zostaniesz zniewolony przez mleczną mgłę i opary

Nie wmawiaj sobie, że to ciemne czary czy iluzja

Smutna konkluzja: przedsionek piekła przed tobą

Gdy pójdziesz dalej, prostą, szeroką, długą drogą

My przywitamy cię czule, a ty zaraz zdjęty trwogą

Wpłyniesz na rzeki purpurowej wzburzone odmęty

Wody poniosą ciało poprzez zawiłe zakręty czasu

Opowiem historię tej rwącej rzeki i tego gęstego lasu

Zawczasu dowiesz się wszystkiego o zagadkach miasta

Zostaniesz z nami kolego, tutaj

Więc słuchaj:



Wychowałem się w kamiennej dzielnicy na Mokrej

Zbawiennej oczekiwali wtedy mieszkańcy wieści

Roku 1415-go miał nastąpić przełom kalibru wielkiego

Boskim dziełom należy w pełni poświęcić swe siły

Pacierzy odmawiano miliony za uratowanie dusz

Ktoś powie: banialuki, głupie tanie przewidzenia

Ja wierzyłem w słowa tego, co się zowie Nieskończony

Omamiony tłum powtarzał dziko w szale nowej wiary

Objawił się nam, w postaci mary ulotnej, cichej, litosnej

Mówił:

Jeśli obawiacie się klęski sromotnej, co niedługo nadejdzie

Wyjdźcie tłumnie na miasta główne brukowane place

I tam czekajcie na równe sądy, nieważny rodowód czy kasta

Bo koniec bliżej niż dalej, prądy zagłady ogarną cały świat

Kto brat w wierze prawdziwy, niech nie opuszcza rynku

Inaczej jego dusza nie dozna nigdy, przenigdy spoczynku



Zabrali się wszyscy, wszyscy czekali

Dzieci, starcy, duzi, mali- na placu

Minął dzień, drugi, trzeci, ósmy, nic

Pusty był ratusz, kamienice i sklepy

Ulice przemierzał tylko wiatr z północy

Z każdym dniem coraz bardziej opadali z sił

Wicher bił w twarze mroźnym ciosem z gór



Nikt nie uroni dziś łzy nad naszym złowrogim losem

A przecież poumieraliśmy wszyscy, kto z tego rad?

Ten, co kazał wierzyć w puste, marne, słowa czarne

Próżna była namowa, by porzucić obrane stanowiska



Nie dziw się, że teraz wściekle chmury

że grom za gromem w górze błyska

Chcieliśmy zbawienia- mamy błogi raj

Chodź tu wędrowcze,

Usiądź, zrobimy ci miejsce wśród nas

Nie odejdziemy stąd, dopóki rośnie las

Dopóki słońce na niebie

Poczekamy razem

Zbawicielu

Na Ciebie.

Poznaję, poznaję...

Stara... chciałem powiedzieć znajoma Ge.



Zachwycająca ballada o baranach, a może o lemingach?, wiedzionych hipnotyczną melodią czarodziejskiego fletu...



Nie dziw się, że brakuje komentaży, bo jak skomentować, jak ocenić wrażenia ulotne niczym płatki śniegu na wiosnę albo nuta jałowca w smaku wędzonej (mój patent) golonki? To się odbiera ciałem i duszą. Umysł protestuje przeciw rozkładaniu w pojedyncze deski pięknej, stylizowanej na antyk komódki, żeby zobaczyć jak też jest zrobiona.



Wędrowny grajek uderza w struny i zapominam, gdzie jestem...

Sklejanka okolicznościowa:



Hej bracie, ja wiem, że nie czujesz się zbyt dobrze w tym klimacie

Dym wypuszczany z ust do ust z ust, jeden chust, jeden łyk i masz rym

Taki trick, jakich wiele, a niedługo przyjdzie czas na nowy bestseller

Feler, moja wielka wada, ta tyrada nie ma i nigdy nie miała końca

Wystawiasz gębę coraz bliżej słońca, ta nuta jest kojąca, nęcąca, a nas

Zachwyca duży ciemny znaczeń las, w nim czas zamiera, na czysto

Grypserą do mnie mów, ten i ów się zdziwi, dozna olśnienia, nowa koncepcja

Marzeń sennych projekcja, wiwisekcja waszych wnętrzności ku radości

Mości czytelników. Fala skojarzeń zaraz runie pod znakiem sensu strażników

Stanę w drzwiach pod muchą i frakiem, powiem: jestem nieczytelny, zatem

Opuszczam zgromadzenie, opanuję zatrzęsienie myśli, wtedy z dezercji

powrócę, kiedyś kliknę opcję wyślij, tymczasem idę, pa. Niech ci się śni

bracie koszmar straszny, w jego centrum ja.

Niech ci się śni, bracie, koszmar straszny, w jego centrum ja.

:F

Grypserą do mnie mów

Przykminiłaś, w mandżur trachana, jak po soroku szuflad.



Ja chcę prozy!!!

Doskonale sprawdza się jako nagrobny napis, w tej, lub dowolnie zmodyfikowanej przez siebie formie.



Z powodu i pomimo lepkiej ziemi pod zmęczonymi powiekami

Zanurzam dotykam wpadam w czeluść wiecznej jamy bez dna

Nikłe ciepło- jądro ziemi- nieosiągalne, dalekie nie-dla- mnie

Dłoń z dłonią na piersi- spokojne utulone ciche symbole niebytu

Nikt tu nie usłyszy gardłowego dzikiego wydartego z wnętrza

SKO

WY

TU!

Warto na skróty! Warto przez las!

piękne... nic nie powiem... Panowie czapki z głów, a panie na kolana!