Drżącymi rękoma układają srebrne nitki na głowie.

Potem zastygają w zamyśleniu, by pouśmiechać się

do swoich czarodziejskich wspomnień.

Lubią zasiadać na zielonych ławeczkach chwil

cenniejszych, dziś, niż wszelkie złoto świata.

Wyszywają pokornie chusteczki drobnych radości.

Robią na drutach ciepłe szaliki i czapki

na niepogodę ducha dla niewdzięcznych wnuków.

Raczej nie śpią zbyt długo, przysypiają na moment,

lecz w swych snach nie boją się przeglądać w lustrach.

Wystrojeni, piękni bo młodzi, idą kolejny raz

na swoją pierwszą romantyczną majówkę.



Pamięci moich dziadków

wysłałam przez przypadek 2 razy

Ja tam nie przepadam za interpunkcją w białej poezji. Tylko ogranicz Ale co kto lubi:)

A no właśnie, ja też za nią nie przepadam (interpunkcja), ale ciągle mi to wytykano więc zaczęłam ją stosować.

Niektórzy zapominają że białą poezję można tworzyć bez ani grama interpunkcji.

Spamujecie. Jeżeli chcecie sobie pogadać, to róbcie to na pw Nie chce mi się tego pisać we wszystkich wątkach, gdzie to robicie, więc mam nadzieję, że to drobne upomnienie do was dotrze za pośrednictwem tego tematu



Zgadzam się z Atreusem. Chyba jednak lepiej by było tym razem całkiem z interpunkcji zrezygnować Chociaż z nią też nie jest źle.

Wiersz jest ciepły, lekki, melancholijny. Bardzo romantyczny w wymowie. Korzysta z subtelnych środków stylistycznych.

Mam tylko jedną propozycję. Może, żeby zniwelować poczucie powtórzenia w wersach:

Raczej nie śpią zbyt długo, przysypiają na moment,

lecz w swych snach nie boją się przeglądać w lustrach.

zamienić "przysypiają na moment" na coś jak "drzemią przez chwilę"?



Generalnie, brawo. Napisałaś wiersz typowo "babski", wyidealizowany, ale nie ckliwy Podoba mi się.

Tak między nami, to uważam go za najlepszy twój utwór do tej pory.



Pozdrawiam

No coś takiego, dobry, a zatem nauka nie poszła w las. Dzięki.

Najpierw trzeba odróżnić spam od wypowiedzi na temat. Nadmierne wyczulenie nie jest zdrowe.



edit by Pika

brak wyczulenia również i kolejny spamik

A mnie się nie podoba :-). Przede wszystkim dlatego, że tytuł sugeruje obie płci, a treść... może ja miałam dziwnych dziadków, ale żaden z nich nie wyszywał, ani nie robił na drutach. Babcie tak. Obie. Malujesz zdziecinniałą starość. Nie lubię tego. Oni chyba też nie.

chwil

cenniejszych, dziś,

przecinek powinien być przed cenniejszych, a nie po.

Tytuł jest ok. Ławeczki, wspomnienia, majówka, lustra, to sie tyczy obu płci. To pogoda ducha a nie zdziecinniałość. Ja dużo rozmawiałam z moją babcią.

Poczekam na opinię innego Poetyfikatora na temat odczuć płciowych w tym wierszu. Dla mnie jest oczywiste, że wszystkie czynności w nim wymienione robią babcie, a dziadkowie tylko parę z nich. Wiersz jednak zrównuje, jakby wszyscy robili wszystko.

Hmmm... Nie wiem, czy mnie jeszcze tu chcą, ale Gra ma rację. Rzeczywiście odebrałam to raczej jako utwór o babciach, niż o dziadkach Mój dziadek o majówkach nie opowiadał, ale moja babcia wpasowuje się w obraz (poza faktem, że na drutach nie robiła). Moja babcia tak właśnie żyje. Przeszłością. A teraźniejszością tylko dla wnuków. Ja tego pogodą ducha nazwać nie mogę.

Ale może rzeczywiście jest to wiersz o ludziach starszych nie dla nich pisany. Może raczej dla tych "niewdzięcznych" wnuków, którzy czasem mogliby się zatrzymać i przysłuchać wspomnieniom



Szymborska, zdaje się, napisała taki prawdziwy wiersz o ludziach starych Tamtej wizji przytaknęłaby większość dziadków. No, ale myślę, że tą "romantyczną" (poniekąd) stronę "złotego wieku" też opisywać można. Skoro tak żarliwie rozpisujemy się na temat romantycznej miłości, której z reguły daleko do rzeczywistości, to możemy idealizować i tu.

Poczekam na opinię innego Poetyfikatora na temat odczuć płciowych w tym wierszu. Dla mnie jest oczywiste, że wszystkie czynności w nim wymienione robią babcie, a dziadkowie tylko parę z nich. Wiersz jednak zrównuje, jakby wszyscy robili wszystko.

Się zgadzam. Wiersz zdradza moim zdaniem, że masz talent i powinnas pisać i ten konkretnie mi się nawet miło czytało. Ale w warstwie intelektualnej - trzeba pomyśleć, bo faktycznie raz - wiersz raczej o babciach i dwa raczej o takich babciach, które już przemijają i powiem - na szczęście. mam nadzieję, że starość to coś więcej niż patrzenie wstecz i szaliczki nikomu niepotrzebne bo dwadzieścia takich można kupić z konfekcji dzianinowej made in china.



Ale... i tak jakoś mnie nastroił, ach...

pozdrawiam

ok, może i bardziej o babciach. Dzisiejsze zamiast na drutach znają się na kompach, takie czasy. Myślę, że różnie to z nimi bywa. Wszystko ma swój urok.