Tę polną drogę stworzyły konie
mozolnie ciągnąc furmanki z sianem
do brzuchów stodół ciągłym tupaniem
aż pustoszały trawiaste błonie.

Gdzieś tam w oddali pod zagajnikiem
hasały sarny i lis się skradał,
tłustych kuropatw prysła gromada
i w krzewy gęste uciekła z krzykiem.

Skowronek pieśni nucił pokrzywom,
zapach ziół płynął odurzająco
słał się pod nogi zwinnym zającom
i wspomnień nutkę zostawił tkliwą.

Teraz gdy milkną ciężkie maszyny
zając z zarośli główkę wychyli
i nasłuchuje jak jastrząb kwili
a wierzby stare strzegą drożyny.

Podoba mi się Lubie takie klimaty, poetyckość natury i to tak zgrabnie ujętą Po takim wierszu jeszcze przyjemniej wychodzi mi się w pola na spacer. Stosujesz dobre zwroty, które pozwalają wyobrazić sobie ten ruch, spokojny, ale wyraźny, taki sielski Rymy również dobrze dobrane. Dobrze też, że zakończenie zawiązuje utwór i nie jest nagle ucięty. Jedyne do czego można się przyczepić, to trochę (przynajmniej mnie!) umyka przejście między momentem, gdy zwierzęta chowają się przed maszynami a tym, gdy wszystko wraca do normy. Chyba że to nie było dla Ciebie istotnym elementem?

umyka przejście między momentem, gdy zwierzęta chowają się przed maszynami a tym, gdy wszystko wraca do normy. Chyba że to nie było dla Ciebie istotnym elementem?

Dziękuję za poczytanie i pozostawienie śladu W pierwszych trzech zwrotkach zawarłam wspomnienie jak było kiedyś. Więcej ciszy, zwierząt i ptaków. Ostatnia nawiązuje do tego co jest obecnie. Nadal pięknie lecz ciężkie maszyny (ciągniki, kombajny) zakłócają spokój.

Przyznam, że odebrałam to bardziej jak następowanie pór roku. Zaczyna się czas żniw później kończy i wszystko wraca do normy. Ale faktycznie, za bardzo zbagatelizowałam powolne powstawanie drogi, co jest już pokazane na początku. Mój błąd

Nie szkodzi Interpretacja wiersza to trudna sprawa. Też czasami nie rozumiem, lub postrzegam opacznie czyjąś poezję. Pozdrawiam