Latest post of the previous page:

Dobrze dać tekst do poczytania komuś, kto może powiedzieć, co było nudne i nic nie wnoszące. Bo np. my napiszemy dialog, gdzie genialnie ukazaliśmy charakter bohaterów, niesamowicie zobrazowaliśmy ich relacje i nie ma lepszego momentu na odpoczynek od długich opisów, a dla czytelnika to tylko gadka o d*pie Maryny.

Z drugiej jednakże strony zbyt szczegółowy opis, nawet nie wiem jak piękny, dla czytelnika też może być bzdoleniem o wyżej wspomnianej d*** Maryny.

Sama zawsze piszę zbyt wiele, ale powoli uczę się wywalać to, co zbędne. Piszę, kończę i odkładam tekst. Stawiam sobie pytanie - o czym to przede wszystkim jest i czytam na nowo. Znajduję w ten sposób sporo do wywalenia - fragmenty dialogów i opisów, niepotrzebne dla głównego wątku wtrącenia. Może tak spróbuj - spójrz na opowiadanie przez pryzmat najważniejszego nurtu, a dodatki nadzwyczajne - won!

Myślę również, że takie "chlastanie" jest trudne, szczególnie dla kogoś, kto podchodzi bardzo emocjonalnie do tworzonych przez siebie tekstów - kocha, pieści każde słowo, zachwyca się nim i sobą. I ta uwaga wcale nie jest złośliwa. Myślę, że wielu twórców, szczególnie początkujących tak ma.

A mi się wydaje, że jest jeden wyjątek od tej reguły. Kryminał. Gdybyśmy usunęli z powieści Christie to, co nieważne - mylne tropy, dialogi mające wzbudzić podejrzenie u czytelnika, jakieś fakty, które czytelnik ma uznać za istotne, podczas gdy istotnie nie mają żadnego znaczenia - co by zostało? Trzy razy krótsza i dziesięć razy gorsza książka.
Nie mówię, że w kryminale można sobie folgować np. z aforementioned opisami, ale rozumiecie, o co chodzi. Czasami "śmiecie" są bardzo przydatne.

eworm pisze:A mi się wydaje, że jest jeden wyjątek od tej reguły. Kryminał. Gdybyśmy usunęli z powieści Christie to, co nieważne - mylne tropy, dialogi mające wzbudzić podejrzenie u czytelnika, jakieś fakty, które czytelnik ma uznać za istotne, podczas gdy istotnie nie mają żadnego znaczenia - co by zostało? Trzy razy krótsza i dziesięć razy gorsza książka.
Nie mówię, że w kryminale można sobie folgować np. z aforementioned opisami, ale rozumiecie, o co chodzi. Czasami "śmiecie" są bardzo przydatne.

Jeśli istnieje potrzeba skrócenia (nie zawsze musi istnieć), to wyrzuca się tylko fragmenty niepotrzebne. W kryminałach też są takie fragmenty i w tym gatunku obowiązują identyczne prawa, jak w każdym innym. Wszędzie przecież toczy się jakaś akcja, bohater mówi coś ważnego, ma jakiś problem do rozwiązania, musi czegoś dokonać, i gdyby wyrzucić jakąś potrzebną część, to czytelnik poczuje się zagubiony. Tak więc skraca się z głową, jeśli trzeba się zmieścić w jakichś granicach lub jeśli chce się poprawić płynność tekstu. Nawet Agata Christie musiała redagować własne teksty i z pewnością coś w nich zmieniała i usuwała. Wyjątków nie ma, bo tak robią wszyscy. Wspomniany wcześniej Hemingway (nie wiem ile w tym prawdy) ponoć przepisywał (możliwe, że poprawiał) "Starego człowieka i morze" około 200 razy! Pewnie gnębiło go jakieś natręctwo myśli, ale jednak poważnie myślał o redagowaniu.