Latest post of the previous page:

Bartosh16 pisze:

Romek Pawlak pisze:NIE MA TAKIEGO TARGETU

Błąd
W moim przypadku zastosowałem właśnie taki przedział wiekowy (może troszkę naiwnie):
- 13 - 16 - dzieci w tym wieku tematykę mojej książki mają na bieżąco, tylko w trochę innym wydaniu,
- 17 - 19 - dojrzalszy "target", ale nadal (teoretycznie) w szkole i choć ich nauka jest, a przynajmniej powinna być, poważniejsza, to mogą chcieć to przeczytać; cofnąć się do czasów, kiedy obowiązek szkolny nie był tak dokuczliwy,
- 20 - 25 - ludzie "po maturze", który spod przymusu nauczania wyszli, ale (u niektórych) tęsknota za czasami szkolnymi nadal jest obecna.
Ergo: wychodzi nam przedział 13 - 25.
Takie przynajmniej było założenie

Co prawda z sukcesami pisuję książki zarówno dla dzieci i nastolatków, jak i dla dorosłych, i wydaje mi się, że z grubsza orientuję się w temacie, czyli w różnicach między tymi targetami, ale w ogóle nie upieram się, że mam rację
Pisz jak chcesz, aby dobrze

Właściwie ten target to bardziej nadzieja, niż potwierdzony badaniami fakt...

piszmy po swojemu. Target się znajdzie sam.

Albo się ...nie znajdzie.

Bartosh16 pisze:Właściwie ten target to bardziej nadzieja, niż potwierdzony badaniami fakt...

Tak ci się wydaje? Mnie, po wydaniu książki czy dwóch, wydaje się inaczej

Andrzej Pilipiuk pisze:piszmy po swojemu. Target się znajdzie sam.

Albo się ...nie znajdzie.

Wiesz, jak to wygląda od strony promocji, boś praktyk trzeba pisać po swojemu, ale też przydaje się wiedza czy wyobrażenie tego "modelowego czytelnika", czy jak to nazwał Eco

ja zakładam że czytelnik jest podobny do mnie.

Piszę rzeczy jakie sam chciałbym przeczytać, na tematy które mnie rajcują.

Ja też
O ile jednak takie założenie jest uprawnione wobec tekstów pisanych dla dorosłych, to z tymi dla dzieci & młodzieży nie jest już tak prosto, bo dzieci są innym gatunkiem, sam wiesz

z dzieciakami można na dwa sposoby:

a) posadzić sztab fachowców (byle prawdziwych fachowców) zbadać target, potem wsadzić trochę pracy w reklamę produktu.

Z tego co mi opowiadano tak właśnie powstała koncepcja Pana Samochodzika - postać koncepcję przygód i treści do przemycenia wymyślił to zespół redakcyjny a Zbigniew Nienacki wcielając w życie jeszcze koncepcję poprawił.

Błyskawicznie pojawił się też ekranizacje Uroczysko oraz Serial Pan Samochodzik i Telmplariusze (5 lat po wydaniu książki jak na warunki komuny to tempo ekspresowe) który nakręcał popularność cyklu przez kolejne 3 dekady.

W epokach nam bliższych analogicznie powstał/powstawał? Harry Potter. Tam też najprawdopodobniej był sztab speców od psychologii odbiorcy. Na pewno były miliony wsadzone w reklamę. I szybka wysokobudżetowa ekranizacja

b) zrobić na wariata po swojemu i chwyci albo nie chwyci

cykl o przygodach Tomka Wilmowskiego Alfreda Szklarskiego. Pierwszy tom się praktycznie nie sprzedał, dopiero po zmianie okładki - chwyciło i to bardzo mocno. Mimo ćwierćmilionowych nakładów ciężko było kupić.

Podobnie opowieści z Narni - wydane u nas w latach 80-tych przez Pax. Zero reklamy - a mało kto wiedział że coś takiego jest za granicą popularne. Angielską ekranizację pokazano dopiero w latach 90-tych. mimo to znikało z księgarń jak sen złoty a zdobycie kolejnych tomów było problemem.

*

Co ciekawe obaj autorzy topbestselerowych cykli mieli poważną krechę w życiorysie.

Szklarski pracował w czasie okupacji w niemieckiej gadzinówce (powieść w odcinkach szkopom napisał),
Nienacki machnął jakiś artykulik po którym miał zapis cenzorski i zdaje się jeszcze wyleciał ze studiów w Moskwie. Stąd pseudonim - przymknięto oko że coś publikuje ale jego prawdziwe nazwisko - Nowicki było dla cenzorów passe'

Romek Pawlak pisze:Ja też
O ile jednak takie założenie jest uprawnione wobec tekstów pisanych dla dorosłych, to z tymi dla dzieci & młodzieży nie jest już tak prosto, bo dzieci są innym gatunkiem, sam wiesz

Można ewentualnie wrócić myślami do dzieciństwa i przypomnieć sobie, co się wtedy podobało. Tyle że to jest ryzykowne, bo współczesne dzieciaki mogą mieć zupełnie inny gust niż te z czasów młodości autora.

Milion dolców na reklamę i będą miały dokładnie taki gust jak zechcemy...

Anneke pisze:

Romek Pawlak pisze:Ja też
O ile jednak takie założenie jest uprawnione wobec tekstów pisanych dla dorosłych, to z tymi dla dzieci & młodzieży nie jest już tak prosto, bo dzieci są innym gatunkiem, sam wiesz

Można ewentualnie wrócić myślami do dzieciństwa i przypomnieć sobie, co się wtedy podobało. Tyle że to jest ryzykowne, bo współczesne dzieciaki mogą mieć zupełnie inny gust niż te z czasów młodości autora.

Ja nie mam szans za moich czasów, kiedy dinozaury biegały po ziemi, dwa patyki czy drzewo musiały wystarczyć jako substytut "Orła" z "Kosmos 1999" a teraz mamy kulturę obrazkową, dzieci to wchłaniają od najmłodszych lat, podobnie jak błyskawicznie opanowują gadżety. Dużo się zmieniło - wracanie do czasów dzieciństwa jest dobrą metodą, o ile jeszcze te dwa czasy się zazębiają Inaczej jest to jeden z typowych błędów w książkach dla dzieci. Ja jednak w tym przypadku wolę prowadzić badania środowiskowe

olać to i od razu pisać książkę historyczno przygodową o tym jak pedel z carskiej szkoły leje uczniów na gołe zadki

Ciekawostka zza oceanu:

Jak wynika z ankiety przeprowadzonej przez organizatorów konferencji Digital Book World i magazyn Writer’s Digest, 57,8% amerykańskich pisarzy stwierdziło, że wybrałoby raczej tradycyjny model wydawniczy dla swojej przyszłej książki od samopublikowania.

Najczęściej tradycyjny model wydawniczy preferują autorzy, którzy właśnie w ten sposób publikują swoje dzieła (87,2 %) oraz aspirujący pisarze, którzy jeszcze nie zadebiutowali na rynku (76,8 %). Ale nawet wśród autorów samopublikujących (53,5%) oraz hybrydowych (57,8%) ponad połowa wolała tradycyjnych wydawców.

© Copyright wirtualnywydawca.pl

Znalazłem taką informację w artykule " Myślisz o własnym biznesie? Oto sześć branż przyszłości", gdzie na trzecim miejscu (po usługach oraz IT) wymieniony jest self-publishing.
http://tvn24bis.pl/informacje,187/mysli ... 20044.html

Odnośny tekst brzmi:
3. Self publishing
To samodzielne wydawanie książek przez ich autorów, na własny koszt i bez pomocy wydawnictwa. Ta dziedzina ewoluuje bardzo dynamiczne wraz z rozwojem Internetu i ma duży wpływ na rozwój rynku wydawniczego.
- Jest to branża wschodząca, dla której rynek agentów, PR-owców lub marketingowców jest bardzo ograniczony, wręcz nie istniejący - tłumaczy Staniewicz.
Self publishing daje twórcom wiele możliwości. Autorzy mają większą szansę na sukces bo w pełni kontrolują własną publikacją na poziomie wydawniczym, dystrybucyjnym, jak i cenowym.

Co o tym sądzicie?

Gorgiasz pisze: Co o tym sądzicie?

Generalnie brednie, ale gdyby zabrał się za to Sapkowski, to kto wie?

Przygotowanie i opublikowanie książki samemu (czy to w formie papierowej, czy elektronicznej) sprawia, że szansa na sukces jest prawie zawsze znacząco mniejsza niż w przypadku tradycyjnej drogi wydawniczej, chyba że autor jest znaną osobą. Aby przyzwoita książka została zauważona potrzebna jest dobra dystrybucja, reklama oraz recenzje.

W USA obecnie ponad połowa książek jest wydawana przez samych autorów (zwykle w postaci elektronicznej, dzięki czemu zwykle nie muszą za to płacić), jednak znakomita większość z nich pozostaje prawie zupełnie nieznana. Nie mógłbym napisać, że większość książek tego typu to słabe teksty, bo musiałbym przeczytać większość z nich, prawdopodobnie jednak to prawda, do tego dochodzi brak informacji o nich w "szerszym obiegu".

Proszę, nie mieszajmy na forum pojęć: self-publishing i vanity/subsidy press. Owszem, często zapłacenie za publikację pracy jest określane jako self-publishing, ale jest to co najmniej na granicy błędu.

Marcin Dolecki pisze:Proszę, nie mieszajmy na forum pojęć: self-publishing i vanity/subsidy press. Owszem, często zapłacenie za publikację pracy jest określane jako self-publishing, ale jest to co najmniej na granicy błędu.

Marcin, ale to rozróżnienie ważne jest tylko dla ludzi zainteresowanych stroną formalną. Nie ma co tak wprost przenosić realiów rynku anglosaskiego, w polskich realiach funkcjonuje jednak inny podział: wydałem sam (często za własne pieniądze), wydali mnie.